‘Onzichtbaar dakloos’ met Jane: ‘Zonder muziek had ik hier niet gezeten’
Verslaafd en ongewassen op een bankje in het park; een stereotype dakloze is makkelijk uit te tekenen. Maar heel vaak klopt dat beeld niet. Dakloos zijn, zie je niet. In deze serie komen jonge ervaringsdeskundigen zelf aan het woord. Deel 4: Jane.
“Ik hou ervan om mezelf voor gek te zetten. Daar sta ik om bekend. Ik vind het leuk om mensen te laten lachen.” Jane (23) is een creatieveling met talent. Als ze acteert – haar grote droom – is ze in haar element. “Dan hoef ik mezelf even niet te zijn.”
De ‘ellende’, zoals Jane het zelf noemt, begon al vroeg. “Ik lag op de bank te slapen en in één keer was er een inval met tien man politie. Ik zag hoe mijn moeder op de grond werd gewerkt. Het was zo heftig dat ik meegenomen werd naar het bureau.” Ze was drie.
“Waarschijnlijk had iemand een melding gemaakt omdat ik mishandeld werd.” Haar moeder is Nigeriaanse. “Daar heeft ze natuurlijk een hele andere manier van opvoeding meegekregen. Ik zat altijd onder de blauwe plekken.”
Incidenten
De relatie met haar moeder tekende Jane’s jeugd. Steeds waren er incidenten en meerdere malen werd ze uit huis geplaatst. Ze woonde bij haar moeders ex, bij vrienden en in verschillende instellingen. Maar steeds ging ze terug. “Ik was loyaal naar haar.”
In de brugklas kreeg Jane te maken met ernstige pesterijen. “Er ging een roddel door de school dat ik zelfmoord wilde plegen. Mijn mentor heeft me toen meegenomen naar de huisarts. Ik voelde me – grof gezegd – kut.” Ondanks dat er een leraar op de uitkijk stond, sloeg Jane op de vlucht. “Ik trok een sprintje.” Thuis kreeg ze een paniekaanval en uiteindelijk haalde de politie haar op. Na een nacht in een crisisinstelling werd ze een halfjaar lang onder toezichtstelling geplaatst van jeugdzorg (OTS).
Ik kon mijn agressie kwijt in de muziek, het was een veilige outlet.
Jane voelde zich al die jaren vooral onbegrepen. “Het is moeilijk om mensen te vertrouwen.”
Linkin Park
Maar tijdens haar OTS vond Jane iemand die haar wél begeep: Chester Bennington, de leadzanger van Linkin Park. “Mijn mentor luisterde vaak naar ze en het was vaak op TMF. Het voelde lekker.” Hoe meer ze in deze nieuwe muziek dook, hoe beter het ging. “Ik kon mijn agressie kwijt in de muziek, het was een veilige outlet.” Inmiddels kan ze niet meer zonder. “Het enige moment dat ik geen muziek op heb, is als ik aan het werk ben of moet opletten in de les. De beste nummers? ‘Numb’, zo voel ik me best vaak. ‘Heavy’, ‘In the end’, ‘Papercut’.”
Ze kijkt op en zegt kalm: “Zonder muziek had ik hier niet gezeten. Dus daar ben ik enigszins blij mee. Ik leef met de dag. Op 6-jarige leeftijd wilde ik al dood. Het was te veel, en dat is het nog steeds. Ik blijf maar doorpushen, terwijl ik eigenlijk niet meer kan.”
Jane raakte bijna anderhalf jaar geleden dakloos. Vlak daarvoor ging ze met haar moeder naar een Linkin Park-concert. “Dankzij twee vrienden kon ik vooraan staan. Chester kwam langs iedereen en stopte bij mij. Hij gaf me een knuffel en een kus op mijn hoofd. Hij zei: ‘Dankjewel.’ Dat heeft me echt geraakt.” Een paar dagen later kreeg ze heftige ruzie met haar moeder. Ze vertrok naar vrienden. Daar kreeg ze het bericht dat Bennington zelfmoord had gepleegd. “Het was alsof hij afscheid had genomen.”
Gitaar
Inmiddels woont Jane bij het Leger des Heils in hun kamertrainingtraject. Ze speelt gitaar en probeert soms liedjes te schrijven. Maar met de inspiratie wil het niet vlotten. Aan het eind van het gesprek zegt ze: “Het belangrijkste is: weet wie je bent. Ondanks dat het leven soms kut kan zijn en je denkt dat je er alleen voor staat, sta je er niet alleen voor. Hou je dromen vast, laat ze nooit gaan. Vecht voor wat je wilt bereiken in het leven en laat niemand je vertellen dat je niks waard bent of dat je jezelf moet veranderen om ergens binnen te komen.” Is daar dan toch het begin van een eigen songtekst? Jane lacht verlegen. “Ja, dat zou best kunnen.”
Speciaal voor Den Haag Centraal stelde Jane een Spotifyplaylist samen met een aantal van haar favoriete nummers.
*Jane’s volledige naam is bekend bij de redactie.
Jane
Jane* (23) zit in het tweede jaar van een creatieve mbo-opleiding in Den Haag en heeft een vaste bijbaan als baliemedewerker. Haar diploma halen heeft nu prioriteit. Uiteindelijk wil Jane naar het buitenland. “Een plek waar niemand me kent, waar ik me fijn voel. Azië of Amerika. En daar dan mijn leven opbouwen, lekker opnieuw beginnen.” Daar wil ze dan werken aan haar droom om te acteren of in de muziekindustrie te werken. Of ze nu bekend wordt of niet, Jane wil ‘influencer’ zijn voor mensen die dingen hebben meegemaakt. “Die zich niet kunnen of durven uiten.” Haar boodschap is duidelijk: “Wees vrij om jezelf te zijn, leer van jezelf te houden. Je hoeft niet te veranderen. Ik ben mezelf, ik ben uniek in de dingen die ik doe.”
