‘Onzichtbaar dakloos’ met Chanel Huizing: ‘Mijn grootste angst is uitgekomen’
Verslaafd en ongewassen op een bankje in het park; een stereotype dakloze is makkelijk uit te tekenen. Maar heel vaak klopt dat beeld niet. Dakloos zijn, zie je niet. In deze serie komen jonge ervaringsdeskundigen zelf aan het woord. Deel 1: Chanel Huizing.
“Ja, ik zie de humor er wel van in. Het is zo lekker ironisch, hoe ik me mijn hele leven verzette tegen het idee dakloos te raken… Een selffulfilling prophecy noemen ze dat. Als ik dakloos ben, als ik op straat leef en ik heb helemaal niks meer, dan maak ik er een eind aan. Om een of andere reden dacht ik dat altijd. Maar ja, dat is nogal een beslissing.” Chanel (26) woont sinds april in de kortdurende opvang voor jongeren van de Kessler Stichting. Met een cappuccino binnen handbereik vertelt ze haar verhaal. Ze is verbazingwekkend positief.
“Dakloos worden kan iedereen overkomen. Ik was voltijdstudent Maatschappelijk Werk en Dienstverlening aan de Haagse Hogeschool. Maar ik haalde niet genoeg punten en moest stoppen met mijn studie. Dat viel natuurlijk zwaar op de maag. Toen werd ik ook nog ontslagen en had ik het helemaal gehad.” Eerder al was ADHD bij Chanel geconstateerd. Sinds 2015 volgde ze therapie bij PsyQ, maar die sloeg niet aan, net als de medicijnen.
Cynish
“Ik keek vrij cynisch naar de wereld. Dat is deels mijn opvoeding, maar ik had ook nooit echt een plek. Ik was het lelijke eendje, het zwarte schaap. Dus ik ontwikkelde een einzelgänger-identiteit. Ik gedroeg me als een kameleon: aan alles en iedereen aanpassen. Ook had ik een hekel aan mensen en ik vertrouwde mezelf niet. Ik werd gepest, maar dan ook echt… Ik heb vaak moeten resetten.” Op haar pols staat een tattoo van een kies. “Want ik mis dingen als kiespijn.”
Ik was het lelijke eendje, het zwarte schaap. Dus ik ontwikkelde een einzelgänger-identiteit.
Lang reageerde ze nergens meer op, al helemaal niet op rekeningen. “Ik stak mijn kop in het zand.” Maar op haar studentenwoning aan de Jan Krosstraat (Rond de Energiecentrale) had ze geen recht meer. Na drie maanden was de huurachterstand te groot. “Uiteindelijk komt de deurwaarder, de man met de hamer. Die slaat je niet neer, maar eruit.”
“Mijn grootste angst is uitgekomen, namelijk dakloos raken. Het kon niet meer erger. Dus zie ik het als motivatie, ik heb er mijn grootste kracht van gemaakt. Daar kom ik vandaan, en nu probeer ik te zorgen dat het niet weer gebeurt. Voor mezelf en anderen.”
Kijk op de wereld
Sinds de uithuiszetting heeft Chanel een andere kijk op de wereld. “Nu sta ik juist optimistisch in het leven. Ik heb dit jaar een behoorlijke draai gemaakt, flink in de spiegel gekeken. Dat komt door mijn nieuwe therapeut, maar vooral door het vrijwilligerswerk dat ik doe voor het Straat Consulaat. Het is een soort baan waarin je jezelf kan ontplooien. Door wat ik heb gezien en heb mogen proeven, heb ik een beeld voor mijn toekomst.”
“Een wijs iemand daar zei tegen me: ‘Hoe je de wereld ziet, is een reflectie van jezelf.’ Daar ben ik het helemaal mee eens. Je ziet het bijvoorbeeld bij de recente bewonersavond over de nieuwe opvang aan de Sportlaan. Die mensen dachten dat ik als dakloze overlast zou geven, maar ze gingen zelf juist bijna rellen.”
De Jan Krosstraat omzeilt Chanel niet. “Ik fiets er regelmatig langs en ben me er altijd van bewust. Het is mijn eerste woning na het ouderlijk huis. Die heeft altijd nog wel een plekje in je hart.”
Chanel Huizing
Chanel Huizing (26) is lid van de cliëntenraad bij de Kessler Stichting. Via het Straat Consulaat adviseert ze als vrijwilliger instellingen en de gemeente over hun beleid. Zo werkt ze ook samen met de wethouder, bijvoorbeeld tegen stigmatisering van daklozen. In september wil ze Bestuurskunde gaan studeren aan de Haagse Hogeschool en na een jaar met goede cijfers doorstromen naar de universiteit in de richting zorgmanagement. Het doel? “Misschien de Kessler versterken.” Maar ze sluit de politiek ook zeker niet uit.
