Radio-dj Giel Beelen hielp hem van zijn verslaving af

Robert Donkers verkoopt al vele jaren de daklozenkrant Straatnieuws. Maar aan zijn eigen daklozenbestaan komt in 2018 een einde. 

Door Paul Waayers

Al sinds jaar en dag staat de tengere straatkrantverkoper Robert Donkers zijn journalistieke waar – het daklozenblad Straatnieuws – uit te venten bij de Bijenkorf-ingang in de Wagenstraat. Hij heeft hierdoor een hechte band opgebouwd met zowel het luxe warenhuis als de passanten in dit stukje Den Haag. Niet in de laatste plaats door zijn vriendelijke benadering van mensen. En dat is opmerkelijk gezien de nogal hardhandige wijze waarop het leven met hem omgesprongen is. Donkers werd in 1981 geboren in Haarlem, vijftien jaar later gooide zijn vader hem als ongewenst kind op straat. Na een zwervend bestaan in onder andere Haarlem en Amsterdam belandde Robert Donkers uiteindelijk vijftien jaar geleden in Den Haag.

Hij weet als geen ander hoe het voelt om op straat te overleven, met name in de gure decembermaand. “Eigenlijk zijn dat twee gevoelens. Ten eerste stort je hele wereld in, want je wilt ook gezellig met leuke familie warm kerst vieren. En het tweede gevoel is dat de wereld voor je op slot zit. Dat je nergens welkom bent. Je krijgt dan klap op klap en dan moet je heel sterk van geest zijn om dat te overleven.”

Begrotelijke hobby

Ook de sterkste geest kent zo zijn zwakke momenten en Donkers is daar geen uitzondering op. Uiteindelijk uitte zich dat in uitbundig gebruik van niet-reguliere roesmiddelen zoals speed, cocaïne en heroïne. Een begrotelijke hobby, die werd gefinancierd door het stelen van autoradio’s. En laat nou radio – of liever gezegd het maken van radioprogramma’s – ook een verslaving zijn van Donkers.

“Ik was bevriend geraakt met Giel Beelen die toen nog bij de lokale omroep Haarlem 105 FM zat. Daar ben ik aangestoken door het radiovirus en heb met hem programma’s gemaakt. Ik ben gevoelig voor verslavingen en radio is daar één van. Maar Giel zag dat het allemaal niet zo goed ging met mij. En ikzelf vond ook dat het met dat criminele gedoe allemaal voor geen meter opschoot. Ik ben toen met de harddrugs gestopt en Giel heeft mij daarbij geholpen door mij op te nemen in zijn huis. De cold turkey-methode. Man, je weet niet wat je dan overkomt en hoe ziek je dan bent. Na drie maanden was ik van die troep af. Dat was echt een droom die uitkwam. Ik kon nu eindelijk serieus mijn leven gaan opbouwen.”

‘Raar’

De radiocarrière van Giel Beelen ging vervolgens letterlijk de lucht in bij de diverse Hilversumse omroepen. De carrière van Donkers daarentegen bleef wat stotterend stationair draaien met af en toe ‘iets’ op Radio West en Den Haag FM. Maar stationair of niet, zijn optredens in de lokale en regionale ether ervoer hij vanuit zijn maatschappelijke positie toch als kleine droompjes die voor hem met een hoogglans uitkwamen. Hoofdmoot van zijn dagelijkse activiteiten is de verkoop van Straatnieuws. Een prachtblad, meent hij.

Donkers: “Kijk, ik ben eigenlijk ondernemer met een mooi product. Ik koop Straatnieuws in en ik verkoop het weer met winst. Mensen beledigen mij dan ook als ze me wel die twee euro geven en vervolgens zeggen: ‘Hou je krantje maar.’ Je zegt toch ook niet tegen de visboer: ‘Hier heb je je 1,75 en vreet je haring maar zelf op.’ Dat is toch raar?”

Utopia

Zo Donkers iets is, is het een dromer. Maar wel eentje met principes. Zo wist hij uiteindelijk als medebewoner aan te monsteren bij zijn geliefde tv-programma ‘Utopia’. Toch draaide hij deze loopbaan eigenhandig de nek om.

“Na vijf weken had ik het gezien. Ik mocht alleen als dakloze zielig in een hoekje gaat zitten. Ik was niet meer dan een stukje decor. Je doet dan niet alleen mij tekort, maar ook de dak- en thuislozen in het algemeen. Alsof dat zielige mensen zijn die alleen maar bezig zijn met hun herstel en verder niks kunnen. Terwijl dat herstel juist afhankelijk is van participatie. Ook in een tv-programma. Toen was het: ‘of je doet wat de makers van Utopia willen of daar is het gat van de deur!’ Nou, dan kies ik voor het gat van de deur. Doei!”

In 2018 gaat de ultieme droom van Robert Donkers eindelijk werkelijkheid worden: een eigen huurhuisje via het begeleid-wonenproject Housing First van Limor, een instantie die onder anderen dak- en thuislozen weer in het maatschappelijke zadel helpt. Aan de 22 jaar lange pelgrimage van dakloosheid en met tussenpozen de nachtopvang komt dan eindelijk een einde. Kan een wens mooier in vervulling gaan?

Donkers: “Dat is zo gaaf, jongen. Eindelijk mijn eigen plek. Met dit vooruitzicht beleef ik de kerst van 2017 héél anders.”

Robert Donkers: ‘Ik ben eigenlijk ondernemer met een mooi product.’ | Foto: DHC/Sebastiaan Boot