Interview met Natascha van Weezel: ‘Toen Duncan won, rende ik huilend naar buiten’
‘Als twee extreme kampen boos op je zijn, dan doe je het precies goed,’ zei journalist en trotse vader Max van Weezel (1951-2019) ooit tegen Natascha van Weezel. In ‘Nooit meer Fanta’ (verwacht in maart) beschrijft zij haar rouw om hem, daarna volgt een biografie. Den Haag is haar tweede stad, Israël haar tweede thuisland.
Journalist, filmmaker en schrijver Natascha van Weezel (33) debuteerde op jonge leeftijd met het boek ‘Magere jaren’. Na de Film- en Televisieacademie verkende zij, enig kleinkind van vier Holocaustoverlevenden, haar diepgewortelde interesse voor lotgenoten van de ‘derde generatie’ in beeld en boek.
In de dialoog tussen Joodse Nederlanders en moslims uit de Turkse en Marokkaanse gemeenschap zoekt zij verbinding tussen mensen die elkaar haten zonder elkaar te kennen. Ze werkt aan de biografie van haar in april 2019 overleden vader, beroemd journalist Max van Weezel – daarvóór verschijnt in maart haar boek over de rouw om hem.
Dertig interviews
Net terug van een intensieve buitenlandse werkweek schuift ze in haar stamcafé nabij het Sarphatipark in Amsterdam aan voor een gesprek met Den Haag Centraal, uit haar ‘tweede stad’.
Haar vader bewoog haar tot de biografie nadat bij hem alvleesklierkanker was geconstateerd, legt ze uit. “Hij vroeg: ‘Wil je mijn archief hebben als ik doodga?’ Ik weigerde het over zijn dood te hebben, probeerde hoop te houden, maar hij vond het belangrijk en leidde mij rond in zijn overvolle archief. ‘Misschien kan je er iets over schrijven,’ zei hij tussen neus en lippen. ‘Vraag je nu of ik je biografie schrijf?’, zei ik. ‘Als je dat léúk vindt.’ Ik vroeg: ‘Wíl je dat?’ en wist dat hij met zijn ‘waarom niet?’ ‘gráág!’ bedoelde.” De uitgever adviseerde niet alleen het archief als basis te gebruiken maar ook vader-dochtergesprekken. “Ik heb dertig interviews afgenomen, steeds moeilijker door het ziekteverloop. Graag had ik er nog twee gedaan.”
Max van Weezel overleed op 11 april, aan de vooravond van de herdenkingsmaand. “In mei moest ik het land door met acht Vrijheidscolleges.” Vervolgens sloot Natascha van Weezel zich drie weken af van de buitenwereld. “Daarna wilde ik, kind van mijn tachtig uur per week werkende vader, direct volop aan de slag.” Haar uitgever adviseerde evenwel enige afstand. “Ondanks al mijn verdriet besloot ik analoog aan de totstandkoming van het anorexiaboek mijn dagboeknotities tijdens zijn ziekte uit te werken.”
‘Nooit meer Fanta’ van Natascha van Weezel
‘Nooit meer Fanta’ verschijnt in maart. “Een boek over hem, mijn rouw en hoe verwarrend het is dochter te zijn van een zo bekende overledene.” Haar moeder, journalist Anet Bleich, werkt de opnamen uit van de dertig dochter-vadergesprekken. “Zij vindt dat fijn, omdat hij dan weer even dichtbij is, terwijl ik het niet aankan mijn vaders stem te horen in gesprek met mij. Zodra de transcripten klaar zijn, zet ik de lijnen uit en zal ik politici en collega’s over mijn vader interviewen.”
Net als mijn vader houd ik meer van snel, goed en dan op naar het volgende.
Ze verheugt zich vaak in Den Haag te zijn, waar ze met haar vader regelmatig Perscentrum Nieuwspoort aandeed. “Den Haag is mijn tweede stad. Mijn moeder is er geboren en opgegroeid, haar vader Herman Bleich was een van de oprichters van Nieuwspoort, waarvan mijn vader van 2007 tot 2011 voorzitter was. Mijn vader groeide vanaf zijn tweede op in Den Haag, later verhuisden zijn ouders naar Voorschoten.”
Van Weezel’s biografie zal niet lijken op die van Anet Bleich over Joop den Uyl, waarop zij in 2008 promoveerde. “Ik ben geen academica, heb niet het geduld voor de nauwgezetheid van mijn moeder; zij werkt acht jaar gedetailleerd en diepgaand aan een boek. Net als mijn vader houd ik meer van snel, goed en dan op naar het volgende. Zijn biografie wordt wel méér dan een verhaal over die vrolijke man met dat petje in die Burberry-trenchcoat.”
Eurovisie Songfestival
Natascha en Max werden als fervente fans die álles wisten, regelmatig door media geraadpleegd over het Eurovisie Songfestival. “In 2015 waren we samen bij de finale in Wenen. In 2018 zagen we toen hij thuis na een operatie aan het revalideren was Israël winnen met het vermoeden dat dit weleens ons laatste songfestival samen kon zijn. Toen hij al heel ziek was, uitte hij de wensdroom om met mij naar Tel Aviv te mogen reizen en daar Nederland te zien winnen. Dat laatste deel van zijn wens werd ruim een maand na zijn dood werkelijkheid. Toen ik op 18 mei vorig jaar via WhatsApp hoorde dat Duncan Laurence in Tel Aviv daadwerkelijk had gewonnen, ben ik huilend naar buiten gerend.”
Dit is een fragment uit het interview dat Vera de Jonckheere had met Natascha van Weezel. Wilt u het volledige verhaal lezen? Koop dan de krant Den Haag Centraal (DHC) vanaf donderdag 23 januari bij een van de verkooppunten of neem een (proef)abonnement. Wilt u meer foto’s zien? Neem dan eens een kijkje op onze Instagram-pagina.
