Invictus Games in volle gang: ‘Sporten is leuk, maar het gaat om de weg hiernaartoe’
Het Zuiderpark is deze week het decor van de Invictus Games. “Het is een en al support.”
Als het publiek naar buiten stroomt, staat de 51-jarige Jacco Duddink nog bij te komen op de tribune. Er loopt een druppeltje zweet langs zijn slaap naar beneden. En dat komt niet alleen door felle zon op tweede paasdag. Hij heeft voor de Invictus Games zijn mooiste supporterskleding uit de kast getrokken: een leeuwenpak, inclusief muts met dikstoffen manen en een synthetische, leeuwkleurige broek.
Het Nederlandse team heeft net de spannende troostfinale bij het boogschieten verloren van Groot-Brittannië, maar dat maakt Duddink eigenlijk niet zoveel uit. “Sporten is hartstikke leuk, maar het gaat om de weg hiernaartoe. Dat je er uiteindelijk staat, is veel belangrijker.”
Prince Harry op de Invictus Games in Den Haag. (Door Joern Pollex/Getty Images for Invictus Games The Hague 2020)
Het Zuiderpark is tot eind van de week het decor van de Invictus Games, een internationaal sporttoernooi voor fysiek en/of psychisch gewonde militairen en veteranen. Na Sidney in 2018 zou in 2020 de beurt aan Den Haag zijn, maar dat werd door de vele lockdowns en internationale reisrestricties uiteindelijk twee jaar later. De Britse prins Harry – initiatiefnemer van het evenement – opende vorige week vrijdag de vijfde editie. En, zoals Duddink al zei, lijkt ‘meedoen is belangrijker dan winnen’ bijna voor de Invictus Games bedacht. Dát ze er zijn, is voor veel sporters al een ongelooflijke prestatie.
Bermbom
Voor sommigen blijft het niet bij één deelname. Ronald van Dort (39) uit Ridderkerk doet dit jaar voor de vierde keer mee, vertelt hij vanuit het Hofbad in Ypenburg. In 2008 verloor hij zijn beide benen tijdens een verkenning in de Afghaanse provincie Uruzgan. Zijn eerste en enige militaire uitzending. De pantserwagen waar hij samen met twee anderen in zat, reed op een bermbom; ze hebben het alle drie overleefd. “De andere twee zaten onder een open luik, die vlogen het voertuig uit,” vertelt hij. “Ik kon dat niet, want bij mij zat het luik dicht. Dus ik zat helemaal klem tussen het ijzer.”
De grootste uitdaging was accepteren. Accepteren dat je bent zoals je bent.
Van Dort noemt het een enorm geluk dat hij nog leeft: “Ik had hier eigenlijk niet moeten zitten, zo zwaar waren mijn verwondingen. Ik heb zelf mijn been afgezet om uit het voertuig te komen. Drieënhalve maand later werd ik in Nederland weer wakker.” Hij was een uniek geval: niet eerder overleefde een Nederlandse militair na zoveel bloedverlies. Toen hij bijkwam in het Centraal Militair Hospitaal in Utrecht was ook zijn andere been geamputeerd. Een revalidatietraject van vijf maanden volgde, Van Dort moest alles weer opnieuw leren. Maar dat was niet eens de grootste uitdaging, vertelt hij. “Dat was accepteren. Accepteren dat je bent zoals je bent.”
Rolstoelbastketballen op Invictus Games
Een traject dat hij misschien wel nooit helemaal zal afronden. Al is hij een eind op weg. “Maar je kan nooit zeggen: toen was het wel weer zoals het ooit was.” Op een gegeven moment werd Van Dort gebeld door een andere gewond geraakte militair. Of hij mee wilde doen aan de Invictus Games. “Hij vroeg me voor het rolstoelbastketballen, zo ben ik er eigenlijk ingerold. En dat doe ik nu ook weer, naast het zwemmen, dat ik vroeger twaalf jaar lang op wedstrijdniveau heb gedaan. Mooi is dat mijn vader er hier in Den Haag eindelijk een keer bij kan zijn. Dat is er nog niet eerder van gekomen, omdat hij niet durft te vliegen.”
Invictus Games, nog t/m vrijdag 22 april, onder meer in Zuiderpark. Fanzone dagelijks geopend van 09.00 tot 19.00 uur. Meer informatie: www.invictusgames2020.com
Dit is een ingekorte versie van het artikel dat op 21 april in de krant verschijnt. De volledige reportage lezen? Koop de krant bij een van onze verkooppunten of neem een (proef)abonnement.
