Column Mira Feticu: ‘Op de roltrap van de Bijenkorf lijkt kapitalisme op communisme’
Het personeel van de Bijenkorf in Den Haag mag de roltrap niet meer gebruiken. Het riep bij columniste Mira Feticu de nodige herinneringen op.
Een paar jaar voor de val van de Berlijnse Muur, in communistisch Roemenië, mochten wij, de 200 meiden van mijn internaat, de officiële trap niet gebruiken. Die was alleen geschikt voor leraren en ‘bezoekers’, hoewel we geen bezoekers mochten hebben. We moesten naar binnen via de gangen aan de rechterkant van het gebouw waar we sliepen. Wat je één minuut kostte via de trap, kostte je vijf minuten via de gangen. Had je je niet aan deze regel gehouden, dan maakte je kennis met de harde ringen aan de vingers van de rechterhand van onze pedagoge. Zelf heb ik een paar keer deze eer gehad. Deze herinneringen kwamen onverwachts naar boven toen ik las dat het personeel van de Bijenkorf in onze stad de roltrap niet meer mag gebruiken.
Dan vraag je je af wie de directeur is. Hoe komt hij op zo’n achterlijke communistische beslissing? Er is een punt waarop het communisme op het kapitalisme lijkt.
Absurde regels bij De Bijenkorf
Een brug, van het ene systeem naar het andere. Of liever gezegd een trap. Op de roltrap van de Bijenkorf lijkt het kapitalisme op het communisme. Uit ervaring weet ik dat je tegen absurde regels moet vechten. Op alle mogelijke manieren. In mijn internaat leerden de meesten van ons in een sprint de trap naar boven te nemen. Dertig seconden. De pedagoge had geen tijd meer om ons gezicht te herkennen, we waren al boven. Een van de eerste maatregelen die we namen na de val van de Muur, was het verwijderen van het tapijt van de trap om nog sneller naar boven te kunnen rennen. De macht was aan het volk, en wij waren het volk.
Er zijn altijd mogelijkheden om tegen tirannie te vechten. De bizarste maar zeer effectieve manier heb ik jaren laten meegemaakt, toen ik al journalist was. We hadden een bazin die nog trekjes van het voormalige communisme had. De jonge generatie nam haar niet al te serieus, maar we hadden nog een oudere collega die voor elk programma dat ze maakte met de bazin moest vechten.
Bazin
De meeste tijd won onze vrijgevochten collega, die ik zeer bewonderde, maar er waren ook tijden dat de bazin won. En na elk gecensureerd programma vond onze bazin een drol in de la van haar bureau. Geen hondendrol, een menselijke drol. De metafoor voor de shit die we van haar moesten slikken. Degene die het deed, is nooit betrapt op drollen leggen, maar de boodschap was duidelijk.
De transitiejaren waren heel moeilijk in postcommunistisch Roemenië, maar je kon makkelijker tegen absurde directeuren zeggen: sol niet met ons, want we weten waar je la is.
Onze redactie biedt u deze column van Mira Feticu uit de papieren editie van de DHC van donderdag 1 december 2022 gratis aan. Wilt u meer Haags nieuws lezen? Klik hier voor alle verkooppunten. U kunt ook een (proef)abonnement nemen. U ontvangt DHC 10 weken voor slechts 10 euro.
