Horas Simanullang (Magasin Horaz): ‘Laatst zei iemand: Hè? Jij was toch overleden?’
Horas Simanullang, onder meer bekend van Magasin Horaz, werd op 19 december 2018 getroffen door een herseninfarct. Twee weken lag hij in coma. In revalidatiecentrum Basalt krabbelde de flamboyante Hagenaar langzaam op. Desondanks bleef hij overgeven. Totdat zijn zus en een goede vriendin ingrepen.
Hij wijst met zijn vinger boven een van zijn wenkbrauwen. “Zie je dat deukje zitten? Mijn hoofd zat vol met hersenvocht. Helemaal opgezet, het knalde bijna uit elkaar. Normaal zweet je dat via je poriën uit, maar bij mij bleef alles zitten. Met een drain hebben ze het vocht moeten afvoeren. En kijk, mijn mond hangt aan één kant naar beneden. Zie je het niet? Nou, ik wel. Het irriteert me.”
De Franse countertenor Philippe Jaroussky vult met zijn hoge stem de ruimte van de voormalige damesmodezaak Cherry Bitez Boutique. Hier, op Molenstraat 25, heeft de flamboyante Hagenaar Horas Simanullang (57) twee weken geleden zijn miniwarenhuis Magasin Horaz nieuw leven ingeblazen. Het mag een klein wonder heten, want Simanullang, voorheen een bekend gezicht in de Haagse horecascene, werd op 19 december 2018 in zijn bed gevonden door een vriend. De man met Indonesische roots was getroffen door een herseninfarct. Het had niet veel gescheeld of hij had hier niet meer gezeten.
Horas Simanullang: ‘Geen stress’
“Ik was helemaal klaar voor de feestdagen,” vertelt Simanullang in zijn nieuwe winkel, met naast zich een kast vol aardewerken schaaltjes en flessen wijn. “Geen stress, ik had alles op de rit. Maar op 17 december liep Martin, een vriend van me, langs de winkel. Wat raar, dacht hij, de winkel is dicht. Horas moet toch gewoon open zijn?”
“Martin, die de sleutel had van Simanullangs huis, nam poolshoogte. “Daar lag ik, aangekleed en al, op bed. Maar niet wakker te krijgen. ’s Maandags was ik nog naar de arts geweest, omdat ik me duizelig voelde. Hij belde voor de zekerheid met een neuroloog. Die zei: ‘Er heerst een virus, stuur ’m maar gewoon naar huis.’ Daarna ben ik op bed gaan liggen.”
Toen ik wakker werd, sprak ik opeens Engels.
Mijn huishoudster, die dinsdag langskwam, heeft me nog een paracetamolletje tegen de hoofdpijn gegeven. Even had ik een opleving, niet snel daarna ben ik weer weggegleden. Toen Martin me vond, heeft hij meteen de ambulance gebeld. Na mijn herseninfarct heb ik een dag in coma gelegen, maar van de maand in het HMC Westeinde herinner ik me niks meer. Toen ik wakker werd, zei ik: ‘What am I doing here? I have to go to my store. Let me go, I’m over fifty!’ Opeens sprak ik Engels. Ik dacht dat het nog steeds net iets voor kerst was, dus ik wilde mijn cadeaus inpakken. En ik vroeg waar mijn partner Hans (van Westrenen, oud-directeur van de Koninklijke Schouwburg, red.) was. Terwijl die al bijna vijf jaar geleden overleden is.”
Zeeziek
Geest en lijf hadden een lange herstelperiode nodig, bleek toen hij in het revalidatiecentrum Basalt aan de Vrederustlaan terechtkwam. “Ik kon niets. Lopen ging moeizaam, praten ging moeizaam en daarbij zag ik alles dubbel. Alsof ik dronken was?” Hij grinnikt even. “Nee, dat is een lekker gevoel. Meer alsof ik permanent zeeziek was. Zodra ik wat in mijn buik had, gooide ik het er weer uit. Basalt kon daar niks aan doen, hoor.”
Ik kon niets. Lopen ging moeizaam, praten ging moeizaam en daarbij zag ik alles dubbel.
Hij prijst het revalidatiecentrum uitvoerig. “Daar kreeg ik de beste verzorging die je je kunt voorstellen. Ze houden alles bij van je: wat je eet, hoeveel je drinkt, hoe vaak je naar de wc moet. Maar ja, ik bleef duizelig. Na vijftien weken wisten ze ook niet meer zo goed wat ze met me aan moesten. Af en toe viel ik weer weg. Dan deed ik mijn ogen open en dacht ik: oh, dit droom ik. Mijn zusje Landina en vriendin Jessica die de meeste zorg op zich namen, vonden dat ik te weinig progressie maakte. Daarop regelde mijn neef en internist Hermen een second opinion. Gelukkig maar, anders had ik nu waarschijnlijk in een verpleegtehuis gezeten.”
Simanullang had last van een evenwichtsstoornis
De internist uit Bergen op Zoom ontdekte dat Simanullang last had van een evenwichtsstoornis. “Het schijnt dat er een soort wax uit mijn oor was verdwenen, wat zorgde voor de klachten. Met wat oefeningen zou ik die weer terugkrijgen.” Hij beweegt zijn romp naar rechts en links terwijl zijn benen op de vloer blijven staan. “Zulke kleine inspanningen, ja, ongelooflijk hè? Na tien dagen ging het al een stuk beter met me.”
Terwijl Simanullang oefeningen deed met de rollator, was de huur van zijn eerste winkel aan de Molenstraat 19 stopgezet. Een paar dagen nadat hij thuiskwam (11 maart 2019) hield een tiental vrienden, onder wie kookboekenschrijfster Yvette van Boven, een revalidatie-uitverkoop voor hem. “Hij vindt het verschrikkelijk, maar er is voorlopig geen andere oplossing,” vertelde Van Boven toen vanaf haar vakantieadres in Ierland. “Alles moest eruit: zijn collectie van Comme des Garçons, zijn mooie herenhoeden, en ook de leuke dierenlampen en het Marokkaanse aardewerk.” Een moeder van een vriendin maakte Indische hapjes die dag. Bevriende ondernemers kochten spullen van hem op, die hij later weer terugkreeg, zoals een koffieapparaat van Espresso Service West.
Bewuster
Van de benefietactie kreeg Simanullang slechts zijdelings iets mee. Thuis kneep hij zichzelf in zijn arm. ‘Is dit echt of droom ik dit weer?’, vroeg hij zich af. “Dan keek ik om me heen en dacht ik: ja, dit is echt mijn woonkamer. Heerlijk. Dan besef je pas hoe fijn het is om thuis te zijn. Voorheen was ik altijd onderweg. Soms bezocht ik drie groothandels op een dag in Amsterdam. Nu doe ik er nog maar één. Ik merk dat ik niet meer dezelfde ben, ik praat langzamer, ben sneller vermoeid.”
“Vroeger ging ik rond twee uur naar bed en sprong ik er vier uur later weer uit. Als ik wakker was, was ik aan. Dan deed ik alles tegelijk, mijn mail checken, ontbijten, krantje lezen, iets op Instagram plaatsen. Dat kan niet meer. In het begin vond ik dat lastig te accepteren. Nu vind ik het prima. Ik houd me aan mijn rustperiodes: rond een uur of tien ’s avonds naar bed en om acht uur weer op. Dan neem ik mijn medicatie in en ga ik daarna rustig zitten voor mijn ontbijt. Ik doe dingen bewuster. Ik geniet meer.”
Horas Simanullang: ‘pech gehad’
Daarna met een lach: “Ik heb ook gewoon vette pech gehad. Ik kan het nergens aan wijten, ik leefde gezond. Ja, oké, ik hield ik wel van een glaasje. Nu beperk ik het tot maximaal twee per dag. Ik ben een emotioneler mens geworden. Als ik nu iets verdrietigs hoor, zoals onlangs toen een vriendin van mij overleed, dan schiet ik vol. Vroeger zou ik het erg gevonden hebben, maar dan zou er niet zo snel een traan zijn.”
Ik merk dat ik niet meer dezelfde ben, ik praat langzamer, ben sneller vermoeid.
Hoewel Simanullang alweer een tijdje op de been is en zijn nieuwe winkel op enkele Haagse nieuwssites werd aangekondigd, zijn sommige mensen toch verrast als ze hem zien lopen in het Hofkwartier. “Er doen veel verhalen over mij de ronde. Laatst zei iemand: ‘Hè? Jij was toch overleden?’ Ik antwoordde: ‘Natuurlijk ben ik niet overleden, anders stond ik hier toch niet?!’ Overigens realiseer ik me ook wel dat ik enorm veel geluk heb gehad. Bij Basalt had ik een logé op mijn kamer, een psycholoog en vader van vier kinderen. De man was in de veertig en kon niet eens meer zijn mes en vork beethouden. Dat is heftig om te zien. Bij mijn afscheidsgesprek zei mijn arts: ‘Dat je ontwaakt bent uit je coma en we weer een normaal gesprek kunnen voeren, dat maak ik maar zelden mee’.”
‘Geen nep’
Simanullang is opgestaan voor een tweede kop thee. Als hij terugkomt, toont hij een fles Amaurigue, een rosébubbel uit de Provence. “Ken je die al? Kan bijna niet, hoor. Is van een vriendinnetje van me. Heeft bijna niemand.” Nog altijd weet hij als geen ander zijn mooie spullen aan de man te brengen. Zou niet eens hoeven, want er staan spullen waar je hebberig van wordt. Zoals zijn Comme des Garçons-collectie, de Meccano-lampen, het beschilderde aardewerk van Laura de Moor (‘de zus van de grote Haagse acteur Guido de Moor’) en de kleurrijke heuptasjes van Mrs. Rosehip. Simanullang doet voor hoe je hem behoort te dragen. Zelf is hij verknocht aan Louis Vuitton. Zijn grote tas staat achter in de winkel. “Tuurlijk is ie echt, ik houd niet van nep.”
Hij graait erin en houdt nog meer items omhoog van het Franse modemerk. “Een iPad-hoes, een toilettas, een agenda. Dit is trouwens mijn derde tas. Op mijn veertiende kocht ik mijn eerste. Wat mijn medescholieren ervan vonden? Oh, wisten zij veel. Die waren daar helemaal niet mee bezig. Toen ik met mijn moeder in Antwerpen liep, zag ik de tas in een etalage staan. ‘Mam,’ zei ik, ‘die tas daar, dat wordt mijn nieuwe schooltas.’ ‘Daar moeten we wel voor sparen,’ zei ze vrij nuchter. Mijn zusjes interesseerde zoiets ook niet, ik ben thuis de ‘fashion victim’.”
Blauw, paars, geel en wit
Simanullang gaat nog altijd kleurrijk door het leven. Letterlijk. Vandaag mixt hij blauw, paars, geel en wit. “Dit T-shirt is van Calvin Klein, de riem van Hermès, de sjaal van Givenchy en het vest is van Comme des Garçons. Oh, mijn schoenen trouwens ook. En om het af te maken spray ik elke dag wat Terre d’Hermès over me heen.” Hij lacht. “Ja, zeg. Het Haagse straatbeeld mag wel een beetje opgefluft worden.”
Ik ontmoet liever iemand spontaan. In het café of bij de Appie op de hoek.
Je zult hem niet horen zeggen dat Haagse mannen saai zijn, maar ze lopen de deur bij hem nou niet bepaald plat. “Het meeste verkoop ik aan heren in Amsterdam en Antwerpen. Of daar weleens een leuke tussen zit?”
Horas Simanullang knijpt zijn ogen samen. “Weet je, ik ben 27 jaar samen geweest met Hans. Na zijn dood heb ik nooit getaald naar een andere man. Nu, vijf jaar later, merk ik dat ik er weer voor opensta. Al zal je mij niet op Grindr (een homodating-app, red.) zien staan. Heb ik ooit een week gedaan. Zo’n vleesmarkt. Vond ik toch een beetje armoedig. Ik veroordeel het niet, hoor. Vriendjes van mij hebben door die app hun partner gevonden. Dat is geweldig. Maar voor mij is het niks. Ik ontmoet liever iemand spontaan. In het café of bij de Appie op de hoek.”
De redactie biedt u het volledige interview met Horas Simanullang uit de krant van donerdag 12 maart 2020 gratis aan. Wilt u meer interviews met bijzondere Hagenaars lezen? Koop dan nu de krant Den Haag Centraal bij een van onze verkooppunten of neem een (proef)abonnement.
