Opera Maduro groots spektakel met zwakke punten

Geen geringe opgave voor componist Bob Zimmerman en librettist Pieter van de Waterbeemd: het vertellen en verklanken van het verhaal van de tragische oorlogsheld George Maduro én dat van de stichting van de naar hem vernoemde miniatuurstad. Ze losten de puzzel intelligent op, bleek donderdagavond in Amare, waar de ‘Maduro’ in première ging. Het is muziektheater, maar heeft ook opera-achtige kenmerken. Het raamwerk van het spektakelstuk bestaat uit de pogingen van de ‘recalcitrante’ Bep Boon-van der Starp, levendig gespeeld en gezongen door Doris Baaten, om een attractie te stichten die geld zou opleveren voor het studentensanatorium. Ze kibbelt met onwillige Haagse wethouders en betrekt de om hun gestorven zoon treurende Maduro’s erbij. Uiteindelijk mondt dat uit in Madurodam, monument, attractie en goed doel ineen. Een van de leukste liederen is het lijflied van Bep: ‘Dat kan niet, ken ik niet’.

Naar een hoger niveau

Tussen deze Bep-episodes in wordt het levensverhaal van de joodse George Maduro verteld: zijn jeugd op Curaçao, studietijd in Leiden, ongelukkige liefde, oorlog en verzet, en uiteindelijk gevangenschap en dood. De held is ook muzikaal en theatraal een held. De uitstekend zingende bariton Alexander de Jong tilt de hele productie naar een hoger niveau; bariton Frank Dolphin Wong (vader Maduro) doet weinig voor hem onder.

Er waren donderdag ook zwakkere plekken. Zeker in het begin (‘Verwoeste stad’) zong het grote koor ongelijk en aarzelend en had dirigent Rick Schoonbeek er de handen vol aan om alles bij elkaar te houden; in de orkestbak zaten attent musicerende leden van het Residentie Orkest. Latere koorpassages klonken beter, zoals onder meer de ‘requiem’ voor de in Dachau bezweken Maduro.

Hinderlijke onderbreking

Eén vondst van librettist Van de Waterbeemd werkt niet: het optreden van een onbekende soldaat die zich afvraagt ‘Wat is een held?’. Mede door de hier zwakke muziek en de vijf of zes keer dat deze figuur opduikt, is het een hinderlijke en kitscherige onderbreking van de handeling. Niet overtuigend is verder de militaire scène, de vermaarde verovering van de Villa Dorrepaal aan de Vliet. Terecht dat die schematisch wordt uitgewerkt, zonder wapens en (echte) uniformen, maar om Maduro’s bataljon nu uit te dossen als een troep padvinders met dito kinderlijk gedrag, doet totaal geen recht aan de bittere strijd die in meidagen van 1940 rond Den Haag is geleverd. Niet voor niets immers kreeg Maduro postuum de Militaire Willemsorde.

Onderhoudende scènes in Maduro

De meeste grote scènes zijn evenwel onderhoudend, door goed acteerwerk en de eclectische muziek van Zimmerman, die nu eens gematigd modern klinkt, dan weer romantisch. Eén van de hoogtepunten is de confrontatie tussen George, zijn vriend Anton (tenor Max Bruins) en vriendin Hedda (Marlies Ruigrok). Anton brengt George de bittere boodschap dat de verkering met zijn zus Hedda afgebroken moet worden, want ‘christenen en joden, dat mengt niet goed’. Ook de scènes die spelen in het Oranjehotel en de gevangenis van Saarbrücken overtuigen en brengen de duisternis van de oorlog goed over.

George Maduro in het gala-uniform van het Regiment Huzaren. | Foto: Nationaal Archief

Ze vormen een mooi contrast met de slotscène: het uitzinnige openingsfeest van Madurodam met veel licht en vlaggetjes. De hele cast verschijnt op het toneel: het grote community-koor, Theaterkoor Dario Fo, kinderen van Rabarber en dansers van The Dutch Don’t Dance Division. Een fraaie rol is hier ook weggelegd voor het raampjesdecor van Einstein Design – kleine vensters nu want we zijn in de miniatuurstad – dat in allerlei varianten de voorstelling visueel draagt.

• ‘Maduro’,  nog te zien 2, 3, 4, 6 en 7 september, Amare; www.amare.nl

Wilt u meer Haags nieuws lezen? Klik hier voor alle verkooppunten. U kunt ook een (proef)abonnement nemen. U ontvangt DHC 10 weken voor slechts 10 euro.