Ingetogen herdenking van Willie Dille

Een doodstille raadzaal, een boeket bloemen op de lege plek, bewogen woorden van burgemeester Pauline Krikke en een waardige stilte. Op deze wijze is donderdagmiddag het PVV-gemeenteraadslid Willie Dille herdacht, die vorige maand een einde maakte aan haar leven.

De opmerkelijke omstandigheden die de achtergrond vormen van Dille’s tragische stap bleven in de raadzaal begrijpelijkerwijs onbesproken. Maar ze worden hier kort herhaald om de gebeurtenissen en de tekst van de burgmeester, die daarna volgt, van context te voorzien.

Willie Dille baarde begin augustus opzien door een filmpje via de sociale media te verspreiden waarin zij vertelde op 15 maart 2017 te zijn ontvoerd en verkracht door moslims. Deze zouden daarbij hebben verwezen naar het islamitische gemeenteraadslid Arnoud van Doorn (Partij van de Eenheid). Kort na het bekend worden van het filmpje benam Dille zich het leven. In de nasleep daarvan werd duidelijk dat zij wel eerder met haar verhaal naar de burgemeester en de politie was gestapt, maar geen aangifte wilde doen. Politie en Justitie zagen daarom geen aanleiding om een onderzoek in te stellen. De PVV vindt dat laakbaar. Van Doorn, die er donderdag niet bij was, ontkent elke betrokkenheid.

‘Gepassioneerd raadslid, betrokken burger’

[De tekst die burgmeester Krikke donderdagmiddag 20 september in de raadzaal
uitsprak:]

Dames en heren, Leden van de raad,

Deze zomer zullen we nooit vergeten. Op donderdag 9 augustus kregen we het afschuwelijke bericht dat ons raadslid Willie Dille een dag eerder uit het leven was gestapt.

Ik denk dat iedereen hier in de zaal nog wel weet waar hij of zij was toen dit nieuws hen bereikte. Haar tragische dood heeft velen geraakt. Ook mij persoonlijk. Een zonnige zomer kreeg plots een zwarte rand.

We zaten én zitten allemaal met vragen. Daar is de afgelopen weken veel over gezegd en geschreven. Vandaag is niet de plek om daar nog eens op in te gaan. Vandaag is om te herdenken wie Willie was als raadslid en als mens.

Haar leven stond voor een heel belangrijk deel in het teken van de hulp aan anderen. Want Willie was niet alleen een raadslid dat met ferme standpunten voor de dag kon komen, Willie was ook een heel zorgzaam mens.

Ruim dertig jaar was ze werkzaam in de gehandicaptenzorg. Zoiets doe je alleen zó lang wanneer je echt toegewijd bent. Want het is niet alleen heel mooi werk, het is vooral ook heel zwaar werk.

Foto: Gemeente Den Haag

En toegewijd, dat was Willie. Iets dat zij ook als raadslid duidelijk liet merken. In maart 2010 werd ze lid van deze raad voor de PVV. In juni van dat jaar vertrok zij naar de Tweede Kamer om in mei 2012 weer terug te keren in deze raad.

Als raadslid stond Willie voor haar zaak. Ze verkondigde de PVV-standpunten steeds luid en duidelijk. En het hoeft niet te verbazen dat zij zich ook hier in deze zaal veel bezighield met het thema zorg.

Zelf verwoordde Willie het zo: “Een stem voor mij is een stem voor alle mensen in Den Haag die zorg nodig hebben. Ouderen, mensen met een beperking en kinderen.” Dat kwam heel duidelijk naar voren in de wijze waarop Willie meedacht over de grote decentralisaties op het gebied van jeugd, werk en zorg. Een bijzonder ingrijpende operatie, die Willie kritisch volgde. Ze stelde daarover vele malen schriftelijke vragen, vaak samen met collega Karen Gerbrands. In die vragen sprak zij onder andere haar zorg uit dat het proces van decentralisatie niet ten koste mocht gaan van de kwaliteit en continuïteit van de geboden zorg.

Maar ook los van de decentralisaties had Willie steeds oog voor de belangen van Hagenaars met een beperking en voor mensen die om een andere reden aangewezen zijn op zorg. Dan denk ik vooral aan de geestelijke gezondheidszorg specifiek voor jongeren, aan de situatie in verpleeghuizen en aan parkeervergunningen voor mensen met een beperking. Talloos zijn de schriftelijke vragen, moties en amendementen die ze over deze onderwerpen indiende.

Ondertussen stond haar leven buiten de raad ook altijd in het teken van de zorg. Zorg voor haar kinderen en pleegkinderen. Zorg voor de vele kinderen met een verstandelijke of lichamelijke beperking die voor korte of langere tijd bij haar konden komen logeren. Zodat bijvoorbeeld hun ouders met vakantie konden om even bij te komen. Kinderen van heel verschillende achtergrond en herkomst en met uiteenlopende problemen vonden bij haar een warm en welkom thuis.

Schrijfster Justine de Clerq omschreef in Straatnieuws de huiselijke sfeer bij Willie thuis als volgt: “Het hele huis was ingesteld op kinderen, met of zonder handicap. Kinderen die vaak bij Willie kwamen, hadden hier en daar eigen spulletjes liggen. Wat eigenlijk vooral opviel was dat het een gewoon huis was. […] Bij Willie werd je opgenomen in een lopend gezin en niks was te gek.”

Einde citaat.

En toen kwam die fatale dag in augustus…

Willie’s dood is voor haar partner, haar kinderen en pleegkinderen een verschrikkelijk gemis. Ook haar logeerkinderen moeten het nu stellen zonder haar toegewijde zorg. En haar partijgenoten van de PVV verliezen met haar een dierbare collega en vriendin.

Ik wil hen allen vanaf deze plek heel veel kracht en troost toewensen.

Wij zullen Willie herinneren als een bijzonder gepassioneerd raadslid, een betrokken burger en bovenal een warm mens.

Mag ik u verzoeken – indien u daartoe in staat bent – te gaan staan, zodat wij samen enige ogenblikken stilte in acht kunnen nemen ter nagedachtenis aan Willie Dille.