Tinder voor langdurig werklozen: de oplossing voor het bijstandsprobleem?

De opdracht: 500 mensen extra uit de bijstand per jaar. Wethouder Guernaoui heeft de handschoen opgepakt en werkt aan een strategie. Werkgevers willen zelf de match maken.

Door

“Er is geen hoekje of gaatje van het hotel dat Jeram niet kent.” Vincent Pahlplatz, general manager van het Marriott Hotel, kijkt trots toe hoe zijn medewerker (32) sleutelt aan buizen en machines in het ketelhuis. “306 kamers, en iedereen moet tegelijk kunnen douchen met warm water.” De hotelbaas knipoogt en lacht nerveus.

Jeram werkt al bijna twee jaar als Stipper (gesubsidieerde arbeid) bij de technische dienst van het Marriott, dat uitkijkt op het Gemeentemuseum. “Als het kapot is, dan maak ik het,” zegt hij verlegen. Vijf jaar zat hij thuis. “Ik was elektromonteur. Maar ik viel uit door rugproblemen.” De bedoeling is dat Jeram drie jaar bij het hotel werkt om weer in het ritme te komen en werkervaring op te doen. Daarna moet hij doorstromen naar een reguliere werkplek.

De StiP-baan is een erfenis van voormalig wethouder Rabin Baldewsingh (PvdA). Eén manier waarop de gemeente mensen uit de bijstand haalt. Het nieuwe stadsbestuur wil dat meer en vooral sneller. De huidige wethouder werkgelegenheid Rachid Guernaoui (Hart voor Den Haag/Groep de Mos) heeft als doel per jaar 500 mensen extra uit de bijstand te halen. Boven op de 4000 die nu elk jaar naar werk begeleid worden. Daar is 18 miljoen euro voor beschikbaar.

Mohamed el Mokkadem, oud-wethouder sociale zaken uit Westland, is aangetrokken om de ‘+500 taskforce’ te gaan leiden. Hij is net als Guernaoui niet bang om eens flink de bezem door de wirwar van potjes, regelingen en trajecten te halen. “Met meer van hetzelfde gaan we het niet redden.”

Crisis

Zo’n 27.000 Hagenaars zitten in de bijstand. Ruim 22.000 van hen al meer dan anderhalf jaar – het zogenaamde ‘granieten bestand’. Bijkomend probleem: van het overgrote deel van deze groep (meer dan 20.000) weet de gemeente bar weinig.

 

Ik zoek dienstbare mensen, dus misschien iemand die van koken houdt?
Bart Poldervaart (manager Kruidvat)

 

Marieke Stam, directeur Werk en Leren van de gemeente: “We hebben tijdens de economische crisis gefocust op de mensen die net werkloos waren geworden. Daardoor is de groep die al langer een uitkering krijgt, blijven liggen en dat is sneu.”

Inmiddels zijn er echter weer volop vacatures. In sectoren als de bouw, de horeca, de agrologistiek en het toerisme staan werkgevers te springen om personeel. Die twee puzzelstukken moeten aan elkaar gepast worden. Lukt dat, dan verdwijnt er een jarenlang miljoenentekort van de gemeentelijke begroting.

Marriott werknemer Jeram (32) sleutelt in het ketelhuis van het Marriott Hotel. (Foto: Martijn Beekman)

Behalve goed inzicht in wíé er in de kaartenbakken zitten, wil Guernaoui uitdrukkelijk advies van werkgevers in de sectoren waar personeel nodig is. Een van die sessies is een diner bij strandtent Oscars met grote en kleine werkgevers uit de detailhandel en de horeca, waaronder McDonald’s, Wibra, Bierbrouwerij de Prael en uitzendbureau Intro. Ook het Marriott is aanwezig.

Voor het diner begint, vraagt Mokkadem: “Hoeveel vacatures hebben jullie – nu op dit moment?” Alle aanwezigen steken hun hand op. “Honderdvijftig, twintig, vijf, vier, vijfhonderd.” Mokkadem lacht: “Nou, dan zijn we klaar.”

Maar zo makkelijk is het niet. De mensen moeten eerst ‘werkfit’ gemaakt worden. Guernaoui: “We willen weten welke trajecten écht naar banen leiden. Ik was laatst ergens waar ze meiden leerden make-uppen. Nou, die starten echt niet allemaal een eigen schoonheidssalon.” De regiomanager van McDonald’s zegt: “Ik heb liever geen mensen meer die werkervaring hebben opgedaan in het bedrijfsrestaurant van het werkgeversservicepunt. Daar is maar één piekmoment, wanneer iedereen komt lunchen. Voor de rest is er weinig te doen. Ik leid ze liever zelf op.”

Tinder voor mensen in de bijstand

Wethouder Guernaoui ziet veel in de HALO-werkapp. Een soort Tinder waarmee werkgevers direct kunnen zoeken naar potentiële werknemers – bij de gemeente Rotterdam een groot succes. “Iemand uit de bouw is bijvoorbeeld op zoek naar iemand die als hobby aan auto’s sleutelt.” Kruidvat is geïnteresseerd. Manager Bart Poldervaart: “Ik zoek dienstbare mensen, dus misschien iemand die van koken houdt?”

Veel aanwezigen vinden de StiP-trajecten goed, maar te lang. Ze zien wel iets in een georganiseerd traject van snuffelstages. “Hoe meer ervaring, hoe beter.” Korte lijnen en duidelijkheid over wát er allemaal mogelijk is, is bij iedereen een wens. Ook willen de werkgevers met elkaar in contact komen. “Iemand die bij mij uitstroomt, kan misschien bij een van jullie terecht. Want eerlijk is eerlijk: niet iedereen stroomt door naar een vaste baan.”

 

Met meer van hetzelfde gaan we het niet redden.
Mohamed el Mokkadem (oud-wethouder sociale zaken uit Westland)

 

Hotelbaas Pahlplatz is het helemaal eens met het idee om werkgevers inzicht te geven in de kaartenbakken. “Er zit nu altijd een consulent tussen. Niks ten nadele van hen, maar ik denk dat ik zelf beter een match kan maken.” Maar een app, daar ziet hij niks in. “Wat ga ik daar nou uit halen? Ik zie liever mensen face-to-face. Organiseer voor mijn part banenmarkten of speeddate-sessies. Die worden helaas vaak niet goed bezocht. Ik kan me ook voorstellen dat mijn hoofdkok ergens voor bijstandsgerechtigden een gastcollege komt geven. Dan ziet hij ook meteen of iemand potentie heeft.”

Risico

Hij spreekt zijn medewerkgevers aan: “Ik snap: er zit een risico aan om deze mensen aan te nemen. Als de gemeente een deel van dat risico wegneemt, helpt dat. Maar durf als bedrijf het verschil te maken. Niet alleen je handje ophouden voor subsidie. Wat je erin stopt, haal je er ook uit. Neem een jongen bij ons in de keuken: hij is doof, maar supergemotiveerd.”

“Zorg ook dat de Stippers na drie jaar meer hebben gedaan dan stage lopen. Ik heb graag dat Jeram ook nog een paar veiligheidscertificaten haalt. Als ik hem dan niet aan kan nemen, heeft hij iets om te laten zien aan een nieuwe werkgever. Plus mijn aanbeveling natuurlijk.”

Waar Guernaoui ook streng wil zijn en harder wil inzetten op straffen als iemand niet meewerkt, bijvoorbeeld door te korten op de uitkering, gelooft Pahlplatz (net als zijn collega’s) meer in de wortel dan de stok. “Stel: mijn zoon eet zijn bord niet leeg, maar mijn dochter wel. Dan zeg ik tegen haar: goed gedaan! En dan krijgt ze een extra klodder slagroom op haar toetje. Moet je eens zien hoe snel dat bord leeg is.” Wel vinden veel werkgevers dat het verschil tussen werken en een uitkering krijgen groter moet zijn.

Voor het eind van het jaar wil de wethouder zijn plan van aanpak klaar hebben. “Het liefst eerder, maar ik kan niet heksen.”

Pasfoto Mieke
Bekijk meer van