Voor Tarik Khbabez is vechten zijn leven en zijn zware jeugd een bron van kracht

Na de training komt Khbabez naar de bar om zijn waterfles te vullen en de verslaggever een kop koffie aan te bieden. Het zweet gutst van zijn lijf, maar het was een rustige training, zegt hij glimlachend. “In de ochtend is het meestal echt zwaar, in de avond zijn we meer bezig met mijn ‘game-plan’.” De tegenstander van dit weekeinde, Litouwer Sergej Maslobojev, is geen onbekende; Khbabez en hij stonden in oktober 2022 ook al tegenover elkaar. Toen won Maslobojev op punten, maar Khbabez is vol vertrouwen. “Ik ben een veel completere vechter dan ik toen was. Ik ben de kampioen en dat gaat zo blijven.”

Schiet- en steekpartijen

Het ‘vroeger’ waar Khbabez in de ring aan denkt en waar hij kracht uit haalt, slaat op een bewogen jeugd in de Schilderswijk, vertelt hij in het kantoortje achter in de gym. In een gezin met zes kinderen waren er continu zorgen om geld. “Met zijn allen deelden we een brood, we konden jarenlang de huur niet betalen en hebben een keer drie maanden zonder stroom geleefd. Mijn moeder werkte zwart in de schoonmaak, verder hadden we geen hulp, hadden we nergens recht op. Dan ga je het wel zwaar krijgen.” Hij pauzeert even. “Mijn moeder is mijn alles, tot op de dag van vandaag zorg ik voor haar.”

Khbabez denkt er nog wel aan, maar heeft het verleden een plek gegeven, wil er verder niet te veel over in detail treden. “Er is veel gebeurd, veel onrecht. Nog een klein voorbeeld: ik werd vroeger mishandeld door mijn vader, voordat hij terugging naar Marokko. Hij is nu overleden en gelukkig hebben we nog gepraat en het goedgemaakt, maar dat soort dingen blijft bij je.”

Op straat in de Schilderswijk was het toen hij opgroeide heel anders dan nu, verzekert Khbabez. Veel ruiger, met schiet- en steekpartijen en drugshandel. Dat bleef hemzelf bespaard, maar vechtpartijtjes waren aan de orde van de dag. De jonge Tarik kwam op zijn achtste naar Nederland en beheerste de taal aanvankelijk niet goed. “Dus als iemand mij diste, wist ik niet wat ik moest doen en ging ik diegene gewoon slaan. Zo begon het.”

Op school was hij moeilijk. Kattenkwaad, geintjes uithalen met de juffen en meesters. “Ik was niet de liefste.” Maar dat een ‘nare leraar’ hem toebeet dat hij nooit iets zou bereiken, ‘ze me zelfs bij de vuilnisbelt niet zouden aannemen’, steekt hem nog altijd. “Natuurlijk, ik was vervelend, maar dan heb je als kind juist aansturing nodig. Ik ging denken dat die leraar misschien wel gelijk had.”

Uitdelen en incasseren

Kickboksen was van jongs af aan een uitlaatklep. Khbabez merkte dat hij er talent voor had en kreeg al snel het gevoel dat hij iets kon bereiken in de sport. “Ik kon goed vechten en was niet bang om een stoot te ontvangen. Vond ik ook wel lekker, eigenlijk.” Hij zag beelden van vechtsportgrootheden als Peter Aerts en Badr Hari en dacht: waarom zou ik dat niet kunnen?

Toen Khbabez op zijn zestiende van school werd gestuurd, kon de focus vol op de sport. Eerst werd hij verdacht van fietsendiefstal, hoewel later een klasgenoot de dader bleek te zijn. “Die andere jongen werd gepakt, maar ik heb nooit excuses of zo gehad van de school, niets.” Later liep hij stage bij een bedrijf in Rijswijk – ‘ben ik nog goed dat ik de naam niet noem’ – totdat ze hem ‘verdacht vonden’. “Ze hadden het gevoel dat ik dingen stal en gaven me aan bij school. Ik had niks gedaan, maar toen hebben ze me verwijderd en me vervolgens nooit aangegeven bij ‘de leerplicht’. Heb ik twee jaar thuisgezeten.”

En toen? Kickboksen, zoveel mogelijk trainen en beter worden. Ernaast werkte Khbabez als uitsmijter bij nachtclubs. “Bij de Asta, het Paard, Le Paris. Ik was natuurlijk een vechtertje en ik was volwassen voor mijn leeftijd. Zo had ik een beetje geld en kon ik mijn contributie voor de gym betalen.” Daar bleef hij stappen maken. Na verloop van tijd kwam hij in het team van driemalig wereldkampioen zwaargewicht Remy Bonjasky, later sparde hij met Badr Hari toen die zich voorbereidde op zijn spraakmakende strijd tegen Rico Verhoeven. “Toen kon het voor mij niet meer misgaan.”

Maar buiten de ring lagen de verleidingen op de loer. Vooral de clubs in Zoetermeer waar Khbabez werkte, zoals de Locomotion en de beruchte No Limit, trokken louche figuren aan. “Ik wist toen niet wie dat waren, maar later bleken ze van de mocromaffia te zijn. Toen ik een beetje bekend werd als vechter, boden ze mij geld aan om dingen voor ze te doen. Maar ik heb natuurlijk altijd ‘nee’ gezegd.”

De weg van het snelle geld heeft hij nooit echt overwogen, zegt Khbabez beslist. “Het lijkt verleidelijk, maar ik stond altijd sterk in mijn schoenen. Mijn moeder sprak me aan als ik iets verkeerd deed, legde me uit dat makkelijk geld lekker is, maar je er op lange termijn niets aan hebt. En je ziet waar al die jongens uiteindelijk beland zijn: vast (in de gevangenis, red.) of onder de grond.”

Al met al geen gemakkelijk leven, of zoals Khbabez het zelf zegt: ‘best een beetje zwaar’. “Natuurlijk, ik heb veel meegemaakt en vind het rot dat ik zo behandeld ben, maar ‘so be it’. Je kan twee kanten op: je kan medelijden met jezelf hebben of je kan er juist heel veel energie uit halen. De man ervan maken die ik nu ben geworden.”

Voorbeeldrol

Dat is een man wiens kickbokscarrière de laatste jaren een hoge vlucht heeft genomen. Sinds Khbabez in maart 2024 de Surinaams-Nederlandse vechter Donegi Abena versloeg, mag hij zich wereldkampioen noemen in de gewichtsklasse ‘Light Heavyweight’ (tot 95 kilo) bij vechtsportorganisatie Glory. Eerder vocht hij een gewichtsklasse hoger, waarin hij uitkwam tegen onder meer Levi Rigters en recordkampioen Rico ‘The King of Kickboxing’ Verhoeven.

Na zijn laatste overwinning richtte Khbabez zich tot de camera en sprak hij tot jongeren in de Schilderswijk die het zwaar hebben, net als hijzelf in het verleden. Hij spoorde ze aan om iets van het leven te maken, ook als het tegenzit. “Met mijn achtergrond ben ik de laatste die het zou kunnen, maar toch heb ik het gedaan. Of het nu gaat om sport of werk, ik probeer die jongens mee te geven dat ze met doorzettingsvermogen iets kunnen bereiken.” Na zijn vechtsportcarrière wil Khbabez misschien een sportschool openen voor ‘moeilijke’ jongeren of ze via de gemeente op een andere manier helpen. “Ik wil in ieder geval iets betekenen voor de maatschappij. Ik geloof dat als je iemand uit een slechte situatie haalt, je de hele mensheid redt.”

Ondanks zijn maatschappelijke betrokkenheid wil Khbabez zich ‘zo min mogelijk’ met politiek bemoeien. “Als ik de kans krijg om me uit te spreken, dan doe ik dat. Bijvoorbeeld over wat in Gaza gebeurt, dat raakt mij heel erg. Het zijn mijn broeders.” Maar over politieke kwesties dichter bij huis zul je Khbabez, die belijdend moslim is, niet snel horen. “‘Minder, minder’, ik voel me daar niet door aangesproken. Ik ben geen crimineel, doe niemand kwaad. En in sommige dingen begrijp ik hem (Geert Wilders van de PVV, red.) wel. Als een crimineel maar de fout in blijft gaan, of een moord begaat, stuur die klootzak dan terug. Daarin heeft hij gewoon gelijk.”

Akkefietjes

Rondom het behalen van zijn wereldtitel en eerdere partijen tegen Donegi Abena was er het nodige gedoe. In de media haalden de vechters meermaals verbaal naar elkaar uit en de ‘staredowns’, waarbij de sporters vlak voor de wedstrijd oog in oog staan met elkaar, mondden uit in ruzietjes met wat duw- en trekwerk. “Ik ben een emotionele jongen. Het is net als vroeger: als je me pest, ga ik je slaan. Dat is het straatjongetje dat nog in mij zit.” Khbabez vindt niet dat de akkefietjes iets afdoen aan zijn voorbeeldfunctie. “Ik had ook kunnen uithalen, maar dat heb ik niet gedaan.”

Eenmaal in de ring gaat de knop om. Althans, dan voelt Khbabez ‘gecontroleerde woede’. “Als je met emotie vecht, weet je niet wat je doet. Alles wat op zo’n moment door mijn hoofd gaat – vroeger, mijn kinderen – zet ik om in motivatie, ik kan het goed beheersen. Ik houd me gewoon aan mijn game-plan.” En als dat niet werkt? “Dan schakelen we over naar een straatgevecht. Dan word ik ‘De Tank’ en ga ik gewoon naar voren. Knokken. Hij neer, of ik.”

De redactie biedt u dit verhaal gratis aan. Meer Haagse verhalen? Neem een (proef)abonnement op weekkrant Den Haag Centraal. Elke donderdag in de bus. De krant is ook verkrijgbaar bij onze verkooppunten.