Of er nu camera’s of pollers staan, auto’s op Escamplaan jakkeren door
De wegafsluiting van de Escamplaan is zo wel een erg makkelijke inkomstenbron voor de gemeente, ziet columnist Christiaan Weijts.
“Kijk, daar gaat er weer eentje.” Buurtbewoner Armin, steunend op een elleboogkruk, rust even uit in het bushokje naast het HagaZiekenhuis. De ‘horrorpollers’ in dit stuk van de Escamplaan zijn verdwenen, de gaten met putdeksels afgedekt. Een witte SUV rolt onverstoorbaar voorbij de verbodsborden (‘uitgezonderd lijnbussen’) en langs het oog van de camera.
Na 55 ongelukken gingen de beweegbare palen vorig jaar definitief omlaag. Er kwamen camera’s, maar die konden om allerlei bureaucratische regeltjes nog niet aan. Tot deze maandagochtend. In het kwartiertje van half elf tot kwart voor elf tel ik maar liefst achttien overtreders. Veel bestelbusjes, maar ook drie kleine stadsauto’s met oudere dames achter het stuur.
“De gemeente loopt lekker binnen op deze manier,” zegt Armin. “Of zouden ze in het nieuws gezien hebben dat ze de eerste weken alleen een waarschuwing krijgen?” Daarna hangt aan deze sluiproute een prijskaartje van 120 euro. Bij elke delinquent kijk ik door het raampje. Is deze delinquent koppig of argeloos? Bij die bestelbusjes, met balsturige chauffeurs, merk ik dat ik een lachje niet kan onderdrukken. Leedvermaak. Zij het in een mildere dosering dan toen de auto’s zich hier nog massaal total loss reden op de hinderpalen.
Door al dat RAL 1023, verkeersgeel, zien ze door het bos die enkele boom niet meer
Al die gecrashte auto’s waren een rijke bron van twitterfoto’s en Schadenfreude die zelfs internationaal viraal ging. Het jubileum van aanrijding nummer vijftig vierden buurtbewoners door de paal te versieren. Ergens was het begrijpelijk, want hoe kon je nu zo stom zijn om die paal over het hoofd te zien?
Behalve misschien de oudere vrouwtjes. Die plaats ik in de categorie argeloos, en wekken vooral medelijden op. Die komen een partner of vriend opzoeken – een tasje met nachtkleding en medicijnen op de bijrijdersstoel – proberen zich zenuwachtig een weg te banen door de stad, waar het wemelt van de waarschuwings- en omleidingsborden. Door al dat RAL 1023, verkeersgeel, zien ze door het bos die enkele boom niet meer en rijden nietsvermoedend de weg die ze jarenlang, vóór 2021, naar het ziekenhuis namen.
Wat ook niet helpt is dat het wegdek zelf weer terug op zwart is. “De letters met ‘lijnbus’ staan er zelfs niet meer,” zegt Armin. “En sindsdien is het hier een racebaan geworden. Een tijdje was het wegdek groen geverfd, en waren er allerlei extra strepen. Ik snap niet dat ze dat hebben weggehaald.”
Al die mantelzorgers, thuiszorgmedewerkers, huisartsen, die van adres naar adres gaan, moeten die overal betalen?
Dan rijdt er een rode Renault door de verboden doorgang. Achter het stuur een moeder, naast een dochter met arm in het gips. Twijfelgeval. Mijn morele kompas slingert tussen medelijden en leedvermaak en komt uiteindelijk in het midden tot stilstand. Wat extra markering kan er net voor zorgen dat de argelozen op de rem trappen, zodat je alleen de koppigen treft.
Als er een jaar lang niets in de weg wordt gelegd, is het ook weer niet zo vreemd dat ze nu blijven doorjakkeren. Ik begin me zelfs af te vragen of dit niet een makkelijke inkomstenbron is voor de gemeente.
Net als het parkeergeld. Dit jaar wordt er in tien Haagse wijken betaald parkeren ingevoerd. Extra opbrengsten volgens de begroting: 5 miljoen. En al die mantelzorgers, thuiszorgmedewerkers, huisartsen, die van adres naar adres gaan? Moeten die overal betalen? Voor veel bewoners van armere wijken betekent dit domweg een zoveelste extra heffing.
De onderliggende vraag is: wanneer zijn de bijwerkingen van een medicijn erger dan de kwaal? Stuk gereden auto’s waren dat blijkbaar wel. Automobilisten die boete op boete krijgen niet. Waar ligt de grens? Het cynische antwoord: bijwerkingen die de gemeentekas spekken zijn aanvaardbaar. Ook daarom moeten we zoeken naar manieren om bewuste overtreders te scheiden van onbewuste. Groen wegdek als medicijn tegen cynisme.
