In Boekenweekgeschenk van de Chabots is hond Bril nog de normaalste

Het hele gezin Chabot schreef mee aan het Boekenweekgeschenk van dit jaar. Waar de deur van huize Chabot gewoonlijk gesloten blijft, geeft de familie zich wel bloot in het boek.

Door

Een beetje gek, wel. De familie Chabot is tamelijk obsessief gesteld op privacy, maar geeft zich wel bloot in het Boekenweekgeschenk ‘Gezinsverpakking’. Over die schuwheid kan ik meepraten. Ik heb vader Bart verschillende keren geïnterviewd en altijd gebeurde dat in het Carlton Ambassador Hotel aan de Sophialaan en nooit in huize Chabot aan de rand van het Benoordenhout. En fotografen waren en zijn daar al helemaal niet welkom.

Maar misschien is dit een valse tegenstelling. Bart is behoorlijk extravert en heeft ook heel veel persoonlijks verwerkt in zijn boeken, onder meer in het magistrale ‘Mijn vaders hand’ (2022). En Splinter dan, de derde zoon, deed verslag van zijn coming-out in het bejubelde ‘Confettiregen’ (2020). En ook de oudste, Sebastiaan, putte naar het schijnt in zijn recent verschenen roman ‘Olifantenpaadjes’ uit zijn eigen omgeving.

 

Op weg naar Mau's kamer moet zijn vriendin een blinddoek om

 

Waar het vooral om gaat, zo lezen we nu in de bijdrage van Maurits, de tweede zoon, is het huis. ‘Ons thuis is een burcht,’ schrijft hij. En: ‘We zijn niet slordig met geheimen.’ Vervolgens gaan we wel op stap in dat huis en betreden we het ene chaotische vertrek na het andere: overal stapels boeken, geen deur zonder volle kleerhanger eraan en drogend wasgoed in het trappenhuis. Toppunt is de beschrijving van de komst van een vriendin van ‘Mau’, intussen zijn ex. Op weg naar diens kamer moet zij een blinddoek om. Reactie op de redactie na voorlezing van dit fragment: “Huh? Ik zou zeggen: wegwezen daar!”

Yolanda Chabot

De opzet van het boekje is dat alle leden van het gezin, inclusief de hond (komen we zo op), een bijdrage hebben geleverd. Daartussendoor staan zeven ‘Mamastippen’ (moedervlekken) van de hand van moeder Yolanda. Zij zag aanvankelijk niets in trouwen en het moederschap. Maar ja, Bart, die kan tamelijk overtuigend uit de hoek komen. En toen ze eenmaal één zoon had, wilde ze er meer.

Tussen al die kerels is zij uiteindelijk toch het nuchtere element, het cement kunnen we wel zeggen. Ze heeft het soms moeilijk, zoals aan het begin van een vakantie. ‘Veel komt op mij neer: autorijden, kaartlezen, de baby de borst geven, tassen uitpakken en de vakantiebedden opmaken.’ Explosies zijn onvermijdelijk. Zo gooit ze een keer haar trouwring in de struiken en Bart mag een nachtje in de schuur slapen.

Omslag van het Boekenweekgeschenk.

De andere bijdragen hebben elk een eigen karakter. Sebastiaan trekt met zijn ouder wordende vader door de stad en doet hem schrijvend na met passages als deze: ‘De zee maakte zich nergens druk om; keer op keer kwam hij schuimbekkend verhaal halen, maar de kust bleef kalm.’ En even verderop: ‘De zee sliep licht en ook de kust bleef liggen.’ Ja, nu weten we het wel.

Oude fout

Bart zelf schrijft over een vakantie in een spookachtig Frans landhuis en vervalt in een oude fout. Er is iets mis in dat huis. Krakende vloeren, bewegende kapstokken. Op van de zenuwen halen de Chabotten het einde van het herfstweekje. Maar wat er nou mis was met dat huis, komen we niet te weten. En dat lijkt op het manco van Barts roman ‘Triggerhappy’ uit 2013. Daarin ook een overdosis onheilspellende zaken die vooral onheilspellend blijven.

Nu dan Bril de hond, vernoemd naar Barts boezemvriend Martin Bril. Ze was de mascotte van het gezin. Splinter kroop met veel gevoel in haar huid. Hij laat haar bijna bijbels denken: ‘Ik ken mijn baasjes. En zij kennen mij.’ Bril is oud, zo’n dertien jaar. Ze ruikt minder, ziet minder, loopt minder makkelijk. ‘Ik verlies het van de tijd,’ sombert ze. ‘Ik ben in stukjes uit elkaar aan het vallen, zo klein als de brokjes die Yolanda mij iedere ochtend voorzet.’

 

Ik schrik even door het ontbreken van het leven in haar lijf, en schuif de briefjes onder haar koppie
Splinter in 'Gezinsverpakking'

 

Dan willen we natuurlijk ook weten hoe het afloopt met Bril. Gelukkig bedient Splinter ons in zijn bijdrage op ons wenken. Vorig jaar takelde de hond steeds verder af, tot ze niet meer kon lopen. En uiteindelijk is daar dan het gevreesde spuitje waar het hele gezin bij aanwezig is. Bril wordt begraven in de tuin en allemaal schrijven ze een briefje voor in het graf. ‘Ik maak een stapel van de briefjes, ga naast Bril zitten, til haar hoofd op, schrik even door het ontbreken van het leven in haar lijf, en schuif de briefjes onder haar koppie. Onze woorden zullen haar gezelschap houden.’

Misschien was Bril wel de normaalste en aardigste van dit bijzondere Haagse gezin.

Familie Chabot, ‘Gezinsverpakking’, Boekenweekgeschenk 2024. Uitgever: CPNB. Gratis in de boekhandel bij besteding van minimaal 15 euro.

Standaardportret
Bekijk meer van