Column: Hengelen, een halfbakken halszaak
Kinderachtig, het relletje dat ontstond nadat Hilbert Bredemeijer (CDA, sport) een hengelsportverening bezocht. Je zou in een volwassen politiek iets meer inschikkelijkheid verwachten, vindt columnist Christiaan Weijts.
Bij het slootje tussen de Ranonkelstraat en de Segbroeklaan staan vijf jongens in een halve cirkel. Brugklassers, of misschien nog groepachters. Drie zwarte fietsen in een kluitje op de stoep, twee languit in het gras gesmeten.
Nee, er is niets loos, merk ik als ik dichterbij kom. Alle vijf zijn ze in de weer met hengels. Vissen! Wat ouderwets, is mijn eerste gedachte. Ik bedoelde vooral dat je dit vrijwel nooit meer ziet, en niet dat het vissen an sich uit de tijd is, of niet meer kan.
Op een elektriciteitskastje verderop hing een tijdje terug nog de officiële gemeenteposter: ‘Of hengelen pijn doet? Wat denk je zelf?’ Ook dat had een sterke ‘retrovibe’ gehad. Ik hoorde er de stem bij van meisjes van negen die ‘dierenbeul!’ riepen, toen ik zelf de leeftijd van die jongetjes had en langs de sloot stond.
Het probleem met die gemeenteposter is vooral het halfslachtige ervan. Wil dit zeggen dat het verboden is? Moet ik de jongens streng toespreken? Nee, dit is een stek die gewoon op de lijst van de plaatselijke hengelsportvereniging staat.
Problemen ontstaan als politieke ambtsdragers halsstarrig vasthouden aan wat halfslachtig is
Het is een raar politiek compromis, deze ontmoedigingscampagne. Normaal ga je in de politiek óf een meerderheid proberen te halen voor een algeheel verbod, landelijk of lokaal, óf je legt je erbij neer dat dit er niet in zit. Nu geef je een dubbel signaal af aan burgers, in een wereld die al verwarrend genoeg is.
Officieel zijn ze alsnog strafbaar, deze ouderwetse jochies in hun losse joggingbroeken met hoodies erboven. Als ze onder de veertien zijn, kunnen ze geen vispas hebben, maar moet er wel een volwassene bij zijn met zo’n brevet.
Tegelijkertijd gaan ze zo klungelig te werk dat het me uitgesloten lijkt dat ze iets aan de haak slaan. Elke opmerking is een snauw. “Heb je een scháár dan?” “Ga zelf zoeken, man!”
Uiteraard gaan de gedachten uit naar het relletje tussen wethouder Robert Barker – namens de Partij voor de Dieren een fel antivisser – en wethouder Hilbert Bredemeijer (CDA), die hengelsportvereniging GHV/Groene Hart bezocht, een cheque overhandigde en doodleuk een lijntje uitwierp. Barker, not amused, sloeg keihard terug: hij plaatste zijn postertje op Instagram. Dierenbeul!
Je zou in een volwassen politiek iets meer inschikkelijkheid verwachten
Kinderachtig. Bredemeijer hield vol dat het een normaal bezoek was geweest als sportwethouder, maar het was op z’n minst een gevalletje van ‘calculated ambivalence’. Dat hij doelbewust langs de randen van de coalitieafspraak scheerde, is wel erg aannemelijk, nu duidelijk is geworden dat de twee heren vorige maand al in de clinch lagen. Bredemeijer had partij gekozen voor de mkb’ers die een brandbrief tegen de zero-emissiezone schreven, de coalitie stond op knappen en is gelijmd na bemiddeling van D66.
Wat het lastig maakt, is dat ook dat zero-emissieplan iets halfslachtigs is geworden, vooral nu de landelijke regering er niet meer achter staat. Ambivalentie, dubbele signalen, in een wereld die al verwarrend genoeg is: daar houden burgers niet van, en mkb’ers al helemaal niet.
De problemen ontstaan als politieke ambtsdragers halsstarrig gaan vasthouden aan wat halfslachtig is. Iets halfbakkens tot halszaak verheffen zet vooral kwaad bloed bij degenen die op voorhand al tegen waren maar het voor de lieve vrede hebben geslikt. Je zou in een volwassen politiek iets meer inschikkelijkheid verwachten. En een wethouder die naar zijn collega een middelvinger opsteekt via een werphengel is ook niet het toonbeeld van tactvolle diplomatie.
De jongens rond de sloot staan inmiddels naar elkaar te schreeuwen. Op eentje na. Hij gaat volkomen op in wat hij doet. Het uitwerpen van zijn lijn. Het bewaken van zijn dobber in een meditatieve trance. In het gras staat hij iets verder bij de anderen vandaan.
De redactie biedt u deze column gratis aan. Meer Haagse verhalen? Neem een (proef)abonnement op weekkrant Den Haag Centraal. Elke donderdag in de bus. De krant is ook verkrijgbaar bij onze verkooppunten.
