Column: Morele parkeerplaatsen voor de frustratie van bewoners
Omwonenden gaan vaak gelijk met hun hakken in het zand bij nieuwe plannen voor de buurt. Deze weerstand is vaak gebaseerd op ondoordachte argumenten, schrijft columnist Christiaan Weijts.
Sinds een tijdje heb ik een vast hardlooprondje van vijf kilometer, en op mijn app kan ik exact zien waar op de route ik vertraag of versnel. De grootste vertraging zit steevast in een stuk op de Daal en Bergselaan. Tussen de Pioenweg en de Ridderspoorweg om precies te zijn.
Om de een of andere reden vinden automobilisten dit de uitgelezen plek om hun auto’s op de stoep te parkeren. Ik kan er langs via de weg, die vooral in gebruik is als sluiproute, dus moet ik over mijn schouder kijken, inhouden, zigzaggen – weg ‘flow’, weg ‘runner’s high’.
Stomtoevallig is het precies deze 300 meter die na de zomer autovrij wordt, om ruimte te geven aan de biodiversiteit. Als ik nou zou aanvoeren dat ik vanwege dat hardlopen vóór die plannen ben, zou dat redelijk absurd zijn.
Toch is dat wel hoe de tegenstanders argumenteren. Daar gebeurt wat je wel vaker ziet. Er komt een verandering aan en de omwonenden zijn onmiddellijk tegen, instinctief. Pas in tweede instantie, tijdens een inspraakavond of buurtbijeenkomst, komen ze dan met hun lijsten aan argumenten, die op z’n zachtst gezegd niet heel doordacht lijken.
Twee minuten omrijden, verplichte lichaamsbeweging: waar blijft Amnesty bij deze grove schending van de mensenrechten?
Zoals ik vrees voor een dipje in mijn app, zo vreest een restauranteigenaar voor klantenverlies. Omdat ouders nu een paar minuten om zouden moeten lopen als ze, na het afzetten voor hun kind bij voetbal of hockey, nog even snel een cappuccino komen halen.
Tsjonge. De grootste bedreiging van de horeca anno nu is niet het personeelstekort, niet de inflatie, niet de gestegen energierekening – nee, het is een groenstrookje voor vlinders van een paar honderd meter. De grootste bedreiging voor hun omzet is dat die ouders hun dikke SUV’s niet meer op de stoep plempen waar ze hardlopers in de weg staan, maar op een van de 575 parkeerplekken in de omgeving moeten neerzetten, waarvan in de praktijk hooguit de helft bezet blijkt. Stel je toch eens voor dat ze vanaf daar moeten lópen naar de sportvereniging van hun kinderen. Twee minuten omrijden, verplichte lichaamsbeweging: waar blijft Amnesty bij deze grove schending van de mensenrechten?
Nog zoiets: de veiligheid. In het verleden waren er vervelende incidenten op en rond de fietspaden. Een beroving, bedreigingen, gedoe met jongeren. En als we nu een stukje natuur aanleggen, zo is de suggestie, dan breekt hier de totale wetteloosheid uit.
Natuurlijk komt er goede verlichting, en wie zelfs dan nog bang is dat de natuur messentrekkers aantrekt, kan natuurlijk alsnog omfietsen, in het veilige gezelschap van de auto’s.
Het gekke is namelijk dat niemand eerlijk zegt wat waarschijnlijk het echte bezwaar is
Het gaat me niet zozeer om dit specifieke voorbeeld, maar om het mechanisme erachter. Het gekke is namelijk dat niemand eerlijk zegt wat waarschijnlijk het echte bezwaar is. Ze willen geen verandering. Ze willen dat het blijft zoals het was. Gemakzucht, gewenning. Ze hebben geen zin om een plekje voor hun auto te vinden, en zoeken daarom een morele parkeerplaats voor hun eigen frustratie.
Keer op keer komen omwonenden met oneigenlijke argumenten tegen vergroening, tegen het autoluw maken van bepaalde gebieden, tegen de milieuzone. Juist sportverenigingen zouden toch het belang van schone lucht moeten inzien. Laatst waarschuwde het Longfonds nog voor de beroerde Haagse luchtkwaliteit.
Het is de obstinate weerstand tegen elke vorm van verandering die besturen in ons land en onze stad zo moeilijk maakt. Als een bevolking al zo weinig puf heeft om voor één extra snippertje groen een minimaal offer te brengen, kun je nagaan hoe het met de grotere uitdagingen gaat waar we voor staan.
Goed dat de wethouder in dit geval verstandig is en doorzet. En dat zeg ik heus niet om dat mijn hardlooprondje straks één vloeiende lijn is.
De redactie biedt u dit verhaal gratis aan. Meer Haagse verhalen? Neem een (proef)abonnement op weekkrant Den Haag Centraal. Elke donderdag in de bus. De krant is ook verkrijgbaar bij onze verkooppunten.
