Rabarber speelt de familievoorstelling ‘De ark van Noach’
Over dolfijnen die nog nooit een mier hebben gezien en olifanten die vaak op mieren gaan zitten, zonder het ooit te weten.
Jeugdtheater Rabarber speelt ‘De Ark van Noach’. Noach staat juist op het punt de diersoorten te selecteren die met hem op overlevingscruise mee mogen. “Jullie schreeuwen altijd zo hard,” werpt Noach twee bonte kaketoes voor de poten. Die doen daarop nog maar eens een poging. “Waarom mogen die onnozele spitsmuizen dan wél mee?”, roepen ze in koor. “Goed gedaan,” zegt regisseur Marjet Moorman tijdens de repetitie tegen Lola Dirker (15) die beurtelings met Frederik Von Maltzahn (12) in de huid van Noach kruipt voor de familievoorstelling ‘De ark van Noach’.
Kaketoes die niet weten wat ze zeggen, maar het toch zeggen, terwijl Noach’s ouders niet samen onder één paraplu willen. Net nu het gaat regenen. Meer en harder dan ooit en wel veertig dagen lang. Pas honderdvijftig dagen later zakte het opgekomen water. Toen liep Noach’s ark vast op het Araratgebergte, ergens in het huidige Turkije.
Rabarber
Het verhaal over een zondvloed en de bouw van een ark komt niet alleen in de Bijbel voor. Het Gilgamesj-epos kent een soortgelijk verhaal. En ook in de koran zijn verzen terug te vinden die verwijzen naar Noach en de ark. Voor Moorman gaat van het verhaal vooral een oerkracht uit, het drukt een universele waarde uit. De talentvolle Haagse regisseur/tekstschrijver is met name gefascineerd door het gegeven dat de zondvloed een kans is op het maken van een nieuwe start. “Noach krijgt de kans om de wereld naar eigen inzicht vorm te geven,” vertelt ze. Voor Rabarber heeft ze de vertelling bewerkt tot een persoonlijk getint verhaal over ‘opnieuw beginnen’. “Maar,” zo vertelt Moorman verder, “een nieuw begin maken, dat kan natuurlijk helemaal niet. Je neemt altijd iets uit het verleden of van jezelf mee.”
Ze ontwikkelde de uiteindelijke tekst samen met de jonge spelers van Rabarber: “Ik heb ze over de tekst laten meedenken aan de hand van gesprekken. Zo rezen vanzelf allerlei kwesties op, zoals de vraag waarom de wereld een rommeltje is, of: wie is god? Door veel te repeteren wordt het daarna allemaal nog veel scherper voor ze, en worden ze zich dieper bewust van de betekenis van de woorden die ze uitspreken. Natuurlijk moet je als tekstleverancier dan wel bereid zijn om nu en dan je eigen tekst ‘kapot’ te maken.”
Noach
Volgens de legende liet Noach van alle basissoorten van de landdieren en vogels een mannetje en een vrouwtje naar de ‘overlevingskist’ komen, van de reine (offerwaardige) dieren wel zeven paartjes. De zeven diersoorten die Moorman haar Noach laat uitkiezen, staan voor persoonlijke angsten die hij in weerwil van zichzelf op reis meeneemt: spinnen, flamingo’s, stokstaartjes, spitsmuizen, katten, uilen, en dus de kaketoes. Zo ontstaat een allegorie. Het lijkt een beetje op de Fabeltjeskrant of op de dierenverhalen van Toon Tellegen. Moorman: “Maar bij ons geen maskers. We beelden de dieren niet letterlijk uit, geen maskers, geen vleugels, geen opzetneuzen. We laten ze wel allerlei bewegingen maken, en de kaketoes bijvoorbeeld hebben allebei een tropisch Hawaï-hemd aan. Dat vertelt genoeg.”
Bij Rabarber zijn er twee verschillende casts, met bij elkaar 21 spelers die aan de productie meewerken. En er is livemuziek. Het opvallende toneelbeeld van Vasilis Apostolatos bestaat uit acht kisten die aan één kant opengelaten zijn en zo dienst kunnen doen als ark. Omdat iedere buitenzijde een opdruk heeft, kunnen als een puzzel verschillende combinaties worden gemaakt.
Rabarber, ‘De ark van Noach’ (5+), Theater Merlijn, zondag 29 april t/m zaterdag 5 mei, 11.00 en 13.30 uur. Meer informatie: www.rabarber.net