Bij Neeltje doet de was draait iedereen mee
Mensen met een verstandelijke beperking kunnen gewoon meedoen in de maatschappij, bewijst ‘Neeltje doet de was’. Hier wordt gewassen en gestreken, terwijl buurtbewoners niet meer tegen hun stapels overhemden op hoeven te zien.
Nabil Rahouani (29) had vroeger weinig zelfvertrouwen. Hij hield zijn hoofd altijd naar beneden en had een afwachtende houding. Zo van: ik weet dat niet, ik kan dat niet. Nu neemt hij initiatief. Hij ziet een mand met was staan en weet: dit kan ik sorteren. Ook als hij een afwasje ziet staan, doet hij dat uit zichzelf. Omdat hij slechts met één oog kan zien, werkt hij bij het strijken met de persmachine. Zo hoeft hij niet onzeker te worden dat hij de kreukels niet kan zien. Met een blij gezicht legt hij zorgvuldig de theedoeken tussen de ijzers en wacht hij op het piepje.
Naast hem in het in fris turquoise geverfde winkelpandje van ‘Neeltje doet de was’ in de Tasmanstraat staat Lize Weerdenburg (36) overhemden te strijken. “Dit is heel rustgevend voor mij,” vertelt ze. “Het geeft geen stress.”
Rahouani en Weerdenburg hebben een verstandelijke beperking. Hoewel er bij de pas geopende wasserij/strijkerij altijd begeleiding aanwezig is, zijn ze volgens oprichtster Miranda Broers ‘echt wel aan het werk’. In tegenstelling tot de heersende opvatting kunnen mensen met een verstandelijke beperking volgens haar veel meer dan wat er van hen verwacht wordt en is het ook belangrijk dat ze uitgedaagd worden om te groeien. Broers: “Mijn zoon Hidde heeft het downsyndroom. Dat is ook de reden dat ik hiermee ben gestart. Zijn grootste beperking is namelijk niet dat hij down heeft, maar hoe de maatschappij daarnaar kijkt.”
Acceptatie
Broers startte een kleine tien jaar geleden al The Upside Café aan de Thomsonlaan. De werknemers met een beperking (40 procent) leren er bestellingen opnemen, de kassa bedienen, gerechten klaarmaken, gastvrouw of -heer zijn, afwassen, schoonmaken en ‘gewoon meedoen’. Broers: “De acceptatie in de buurt, die sowieso al bekendstaat als sociaal betrokken, is groot. Het is nu heel vanzelfsprekend dat wij er zijn. Vanmorgen was de gember niet geleverd. Het is heel normaal dat er dan iemand met een verstandelijke beperking boodschappen gaat doen. Wij merken daar dus dat het kan. In de reviews lezen we dat mensen de sfeer fijn vinden en dat onze werknemers altijd vrolijk zijn en zin hebben in het werk.”
Ze geeft een voorbeeld van hoe er ook gereageerd kan worden: “Wat je vaak ziet, is dat we bijspringen als bijvoorbeeld een ouder iemand in de supermarkt hulp nodig heeft, terwijl de eerste reactie als iemand met het downsyndroom dezelfde vraag stelt vaak is: waar is je begeleider?”
Zijn grootste beperking is niet dat hij down heeft, maar hoe de maatschappij daarnaar kijkt
De manier waarop we over mensen met een verstandelijke beperking denken, is dan ook inherent aan het systeem, stelt Broers. “We plaatsen mensen in een bepaald hokje, terwijl dat niet altijd nodig is. Toch, en dat zie ik ook aan Hidde: als je ze laat weten dat ze er echt wel toe doen en je kijkt naar wat ze kunnen in plaats van wat ze niet kunnen, dan zie je dat ze zich enorm ontwikkelen. Ze worden zelfstandiger en zelfredzamer.” Broers heeft wel twee voorwaarden om mensen in haar team op te nemen: “We werken alleen met mensen met uitstroomprofiel 3, dat is de classificatie voor de arbeidsmatige dagbesteding. En we werken niet met mensen die medicatie nodig hebben, want dan zou er ook een verpleegkundige aanwezig moeten zijn.”
Tikkie
Rahouani en Weerdenburg leveren intussen een prestatie: ze wassen, vouwen en strijken voor klanten uit de buurt, The Upside Café en de praktijk voor homeopathie Vleugels. Vandaag gaat Weerdenburg leren afrekenen met een Tikkie. Begeleider Valentijn Knaap (19) gaat haar daarbij helpen. In The Upside Café, waar ze net als Rahouani ook twee dagen per week werkt, vindt Weerdenburg afrekenen het leukste om te doen, maar omdat Neeltje doet de was geen kassa heeft, is dit toch weer iets nieuws. Broers: “Een Tikkie is zo ingeburgerd in de maatschappij, het is goed dat ze ook leert om hier gebruik van te maken.”
Door mijn eerdere collega's werd ik niet serieus genomen, hier wel
Weerdenburg woont al twaalf jaar samen met haar man en moest in het begin wennen aan het idee dat al haar collega’s ook een verstandelijke beperking hebben. “Eerst was ik de uitzondering, maar dat was geen leuke werkplek. Ik werd door mijn collega’s niet serieus genomen. Nu voel ik heel veel waardering. Daarom ga ik steeds meer dingen proberen en leren.”
Marijn van Hasselt (40) woont aan de overkant en komt de gestreken overhemden van haar man ophalen. “De strijk blijft bij ons altijd liggen, dus ik ben heel blij met dit superleuke initiatief. Ik merk in onze buurt sowieso al dat er voor iedereen een plek is, en dat is precies hoe het moet zijn.”
Neeltje doet de was, Tasmanstraat 190E. Meer informatie: www.neeltje-doetdewas.nl
De redactie biedt u dit verhaal gratis aan. Meer Haagse verhalen? Neem een (proef)abonnement op weekkrant Den Haag Centraal. Elke donderdag in de bus. De krant is ook verkrijgbaar bij onze verkooppunten.
