“Ik mis mijn ouders en zusjes wel”

Danstalent Luc Serrarens vindt alles leuk op KC  

‘Ik wil dit gewoon heel erg graag’

Dansen en zingen, dat doet hij het liefst. En later wil hij graag musicalster worden. Daar heeft de 11-jarige Luc Serrarens, danstalent en leerling van het Koninklijk Conservatorium, heel veel voor over. “Wat andere jongens ervan zeggen, kan me niet schelen.”

Door Herman Rosenberg

“Buik in! Alsof je navel met een draadje aan je ruggengraat zit. Strek je voeten, dat moet je tweede natuur zijn: gestrekte voeten en denk aan die handen, ‘allonger’. En nu zitten. Met je zitbotten op de grond. En voorover, met je buik op je benen, helemaal plat. En aan de bar. Denk aan die kin, Luc, omhoog!”

We zijn in een van balletstudio’s van het Koninklijk Conservatorium (KC) aan de Juliana van Stolberglaan. Docent Ludmilla Molenaar, die voorheen danste bij het Nationale Ballet en het Royal Ballet in Londen, heeft de wind eronder, anderhalf uur lang. De negen leerlingen – zes meisjes en drie jongens – doen ontzettend hun best. Dat er een verslaggever en een fotograaf in de zaal zijn, lijken ze amper in de gaten te hebben. De concentratie straalt van hun gezichtjes. Gerust wordt er nauwelijks, laat staan gelanterfant. Eén keer een minipauze voor een slokje water.

“Maestro, muziek. Eén, ende twee, ende drie!”, roept Molenaar naar pianist Carlos Ema Lopez, die aan dit soort minimale aanwijzingen genoeg heeft om complete muzikale werelden uit de vleugel te toveren. Van de ‘Sound of Music’ tot Prokovjev. De les gaat door. Eerste, tweede, derde positie, enzovoorts. En tot slot ook nog even een spagaat en een split. Molenaar sluit af: “Niet slecht, kinders, maar ik heb ook een paar hele erge dingen gezien. Maandag gaan we door, want jullie zijn de sterren van de toekomst. Luc, loop als een danser, niet op je hielen.”

Even later zit er een gewone knul tegenover ons. Het strakke danspak is verruild voor een spijkerbroek en een sweater. Luc Serrarens (11) komt uit Heiloo in Noord-Holland, maar woont bij een pleeggezin in Leiden om in Den Haag de opleiding van zijn dromen te kunnen volgen. “Dat geeft wel een vervelend gevoel. Ik woon bij een heel leuk gezin, maar ik mis mijn ouders en zusjes wel. Het kan niet anders, want ik wil dit nu eenmaal heel erg graag.”

Streng

Hij zat in Heiloo ook al op dansles en werd daar, inderdaad, weleens mee geplaagd. “In mijn oude klas waren er een paar die het niet waardeerden. Maar dat kon me niks schelen, hoor. Ik ben een keer blijven zitten en in mijn nieuwe  klas kreeg ik wél positieve reacties.” En nu is het opnieuw anders, want sinds september zit Luc op de School voor Jong Talent van het KC, dat naast het kunstonderwijs de bovenbouw van de basisschool aanbiedt en daarna ook voortgezet onderwijs (havo en vwo). Hier is iederéén doorlopend met muziek en dans bezig, wat een speciale band schept. “Wat ik hier het leukste vind? Ik vind alles leuk. Het is best streng, hoor. Ze eisen veel van je. Maar dat hoort erbij.” Er wordt elke dag gedanst, twee dagen anderhalf uur en drie dagen zelfs drieënhalf uur.

Luc heeft al de nodige podiumervaring. “Ik heb meegespeeld in ‘Ciske de Rat’ (de productie van Stage Entertainment, red.). Ik was Dorus, de jongen in de rolstoel. Weinig dansen dus, haha. Maar ik had wel een lied. Eén keer waren de wielen van de rolstoel geblokkeerd en kon ik niet van mijn plaats komen. Dat hebben de anderen toen opgelost door naar mij toe te komen. We hebben gewoon doorgezongen. Heeft niemand gemerkt.” De les van vanmiddag was geheel gewijd aan klassiek ballet. Dat vindt hij ‘ook wel leuk’, maar een rol in een musical, dát lijkt hem het einde. “En dan het liefste in een musical met dans, zoals ‘Hair’ of de ‘Lion King’.”

Voor zover hij het nu kan overzien, gaat Luc door op het KC tot hij zijn bachelor heeft gehaald. Maar één ding gaat hij anders doen. “Ik hoop ergens volgend jaar toch weer thuis te gaan wonen. Ik ga nu al elke dag met de trein van Leiden naar Den Haag. Van Heiloo naar Den Haag moet ook kunnen. Maar nu eerst kerstvakantie, daar heb ik wel zin in.”  

 | Foto’: Eveline van Egdom

 Nog meer kunstverhalen? Neem dan een abonnement op DHC.