Columnist Marcel Verreck baalt van ‘onze voetballertjes’
DHC-sportcolumnist Marcel Verreck analyseert de denktrant van Dick Advocaat (‘behalve zeer Haags ook zeer Nederlands’), bondscoach van het Nederlandse voetbalelftal. “Ik moet in het landsbelang even stilstaan bij de weigering van onze Dick om aan smeekbeden gehoor te geven.”
Gegromd, gevloekt en gesmeekt werd er tijdens Wit-Rusland-Nederland. Bas Dost erin! Het bloemrijke proza van commentator Frank Snoeks werd met de minuut hoofdschuddender. De nood was aan de man, alles of niets. Scoren! De beuk erin! Kom op met die boomstam! Opportunisme! Plan B!
Luxemburg had eerder op de avond de vriendenbanden der Benelux ruw doorgesneden door zich met 8-0 door Zweden naar de slachtbank te laten leiden. Afijn, u kent de situatie. Ik had het ook liever over iets anders dan deze Oranje-ellende willen hebben, maar ik moet in het landsbelang even stilstaan bij de weigering van onze Dick om aan die smeekbeden gehoor te geven.
Dick Advocaat is behalve zeer Haags ook zeer Nederlands. In zijn denktrant weerspiegelt zich de ziel van ons volk. Eeuwenlang polderen om in onze natte klei het hoofd boven water te houden, de handelsgeest van ‘de cost gaet voor de baet uyt’, onze ligging in vruchtbare maar gematigde streken, het heeft allemaal geleid tot een instinctieve drang tot controle. Controle, controle, controle. Mens en dier staan hier in de computer, de regelvaardigheid behoort tot de wereldtop en het liefst zouden we ons land overdekken tot één groot winkelcentrum met ontelbare landingsbanen voor Schiphol op het dak.
Op een ouderavond hoorde ik vorige week een opgewonden vader aan die vond dat de hekken te laag waren en dat er overal camera’s moesten komen. Ongetwijfeld krijgt hij binnen afzienbare tijd zijn zin. Dan kan de ene helft van het land de andere helft via tv-schermen gaan zitten controleren. Waar en wanneer hebben we dat eerder gelezen?
Onze voetballertjes, hoeveel exotisch bloed er ook in hun aderen vloeit, worden in de hooggeprezen jeugdopleiding door loeiende dijkgraven in het poldersysteem gebruld. Ze moeten aanvallen, positiespel spelen. Daar kwamen we ooit heel ver mee, maar deze jongens missen behalve kwaliteit ook de Latijnse grinta en de overlevingsdrift van de straat die de helden van de generatie Cruijff-Van Hanegem wel hadden. Zonder vies te worden schuiven ze elkaar als machteloze boekhouders de bal toe en komen geen meter vooruit. Ze worden miljonair door op de bank te zitten. Niet bij de beruchte geldinstelling, maar in de dug-out van een multinationaal merk uit een der rijke voetballanden. Lamgeslagen door veel te vroege rijkdom en overdadige aandacht ploeteren ze voort. Controle, controle, de balans is in orde.
Ze kúnnen niet eens blind aanvallen, hoe wij ook in wanhoop kraaien.
Marcel Verreck
| Foto: Eveline van Egdom
Dit artikel wordt u gratis aangeboden. Meer columns van Marcel Verreck lezen? Neem dan een abonnement bij DHC.