Campagne: hoe nieuwe liefdes ontstaan
Wekenlang trokken partijen door de Haagse straten. Vaak in de bittere kou. En tijdens debatten werden de degens gekruist. Uiteindelijk draaide alles om één simpele vraag: wie wordt de grootste partij in Den Haag? Een terugblik.
Het venijn zat hem uiteindelijk in de staart. Vier jaar geleden nog draaide het in de campagne maar om één thema: het Spuiforum. Dat was lekker overzichtelijk. Vier jaar later leek dit onderwerp vakkundig weggepoetst achter bouwkranen en ijverig draaiende betonmolens, het onderwerp speelde geen rol in de campagne. Maar toch. Maandag kwam de aap uit de mouw van bouwwethouder en lijsttrekker Joris Wijsmuller (HSP).
Met ingehouden trots leidde hij de media rond door de bouwput pal naast het IJspaleis. De man die fel tegen het Spuiforum was en daarna belast werd met de bouw van een Spuiforum 2.0, had twee boodschappen. De vloer van het theater in wording wordt niet beweegbaar en blijft een beetje schuin, hellend. Waardoor er straks helaas geen ruimte is voor popconcerten. Geen geld, jammerde de wethouder.
Leugenaar
Maar de gemeenteraad had toch juist ingestemd met het Spuiforum 2.0, omdat de popliefhebber er ook naartoe getrokken wordt? Dus werd hij op Twitter al snel uitgemaakt voor leugenaar, omdat uit documenten blijkt dat wel degelijk is afgesproken dat er een bewegende vloer moet komen.
De tweede boodschap van de wethouder was misschien nog brisanter: de kans dat het Spuiforum 2.0 duurder wordt dan de vastgestelde prijs van 180 miljoen euro is levensgroot. Met deze twee mededelingen legde de wethouder de hete aardappel met een sierlijke boog zomaar op het bordje van het nieuwe college. Waarvan hij waarschijnlijk geen deel meer zal uitmaken, gezien het wegzakken van zijn partij in de kiezersgunst.
Staart
De afscheidsgroet van bouwwethouder Wijsmuller kwam in de staart van de campagne. Die had zoals eerder gesteld vooral een vriendelijk karakter. Eigenlijk wil iedereen het met iedereen doen na 21 maart, al is iedereen het er over eens dat de PVV niet in dat rijtje thuishoort.
Er spatte een kleine vonk van boosheid toen de gevestigde partijen dit weekeinde nog even Groep de Mos op de korrel namen. Ze vrezen de opmars van deze partij en een relletje kon daarom geen kwaad. Het vuurtje werd ijverig opgestookt via de kolommen van AD Haagsche Courant, waarin De Mos werd gemaand openheid te geven over de financiële bron van de levensgrote reclamezuil langs de snelweg. De snelwegpaal van De Mos. Die verwees in een gepeperde reactie naar de jaarrekening die binnenkort wordt opgesteld. Richard de Mos maakte vervolgens een klassieke fout, waar meer politici een handje van hebben: de boodschapper werd gestraft. In een tweet kreeg de betreffende journalist ervan langs, omdat hij een rode corduroy broek pleegt te dragen.
Campagne
Intussen worden campagnes steeds fijnmaziger. Partijen beschikken over steeds meer informatie over waar welke kiezersgroep woont. Niet zoveel data als waarover de Amerikaanse presidentskandidaat Donald Trump indertijd beschikte, maar toch. Daarom deze keer niet meer lukraak folderen in de Grote Marktstraat maar bijvoorbeeld wel massaal naar de markt van Loosduinen. Omdat daar veel vergeten kiezers wonen. En tegen beter weten in werden soms natuurlijk toch landelijke kopstukken ingeschakeld.
Tijdens de campagne ontstaan nieuwe liefdes. Kleumend van de kou ontstond zoiets als de brievenbusliefde. De nummer 4 van de PvdA, Janneke Holman, ontdekte al folderend haar nieuwe liefde: de verschillende soorten brievenbussen. Danielle Koster, nummer 2 op de CDA-lijst, haalde haar handen net niet open aan al die klemmende brievenbussen, maar kreeg diep respect voor de postbodes die al die Haagse portieken iedere dag moeten bestormen in plaats van één keer in de vier jaar.
