De vele gezichten van Kitty, Daisy
Het kan de familie Durham niet gek genoeg zijn. Kitty, Daisy & Lewis spelen bijna alle genres. “Wij hebben geen plan als we aan een cd beginnen.”
Door Kim Andriessen
“Wacht even,” roept Lewis Durham, waarna zijn stem wegvalt en slechts ruis, het geluid van rollende autobanden over asfalt, klinkt. Het antwoord op de vraag waar zijn tourbus naar onderweg is, moet hij navragen. “Nijmegen,” (klinkt op z’n Engels als: Niemieken) zegt hij na een paar tellen afwezigheid. Samen met zijn twee zusjes Kitty (1993) en Daisy (1988) vormt Lewis Durham (1990) de Engelse rockband Kitty, Daisy & Lewis, die deze weken door West-Europa trekt. Ook steden in Duitsland, België en Tsjechië prijken op het touraffiche, voordat de afsluiting van de West-Europese rondgang in Den Haag is en de veelzijdige klanken van het trio door poppodium Paard galmen.
Veelzijdig, omdat de muziek van Kitty, Daisy & Lewis zich bijna niet laat omschrijven. Rock-‘n-roll, ska, funk, jazz, blues, pop: op het nieuwe, vierde studioalbum ‘Superscope’ mixt het trio alles. Nonchalant wisselen de bandleden na bijna ieder nummer van instrument. Zingen, drums, gitaar, toetsen, mondharmonica: Kitty, Daisy en Lewis doen het allemaal.
“Het is niet zo dat we met opzet veel stijlen in onze muziek verwerken,” vertelt Lewis Durham telefonisch uit de rijdende bus. “Dat gaat vanzelf, vooral omdat wij verschillende muzieksmaken hebben. Ik luister veel naar blues, Kitty is meer van de soul en Daisy zet graag punk op. Wij laten ons door andere genres beïnvloeden.”
De manier waarop het trio dit op ‘Superscope’ tot coherente nummers verwerkt is bijzonder. “Wij hebben geen plan als we aan een nieuwe cd beginnen. Gescheiden van elkaar, ik beneden, Kitty boven en Daisy op zolder, maken wij nummers. Niet zelden kan ik Kitty aan het werk horen, hoe haar nummers zich ontwikkelen. Dat is voor mij een goede motivatie. Zo van: nu kan ik niet achterblijven. Nou, uiteindelijk leggen we het materiaal bij elkaar en verwerken wij dit tot complete nummers.”
Om deze aanpak te illustreren pikt Lewis Durham het nummer ‘Just One Kiss’ uit. “Kitty schreef dit met het idee dat ze zichzelf zou begeleiden op een gitaar. Maar toen ik de melodie hoorde wist ik gelijk: hier moeten strijkers en een piano bij. Kitty’s creatie deed mij namelijk aan ‘Georgia on my Mind’ van Ray Charles (pionier van de soulmuziek, red.) denken. Weids opgezet met mooie strijkarrangementen, maar in de productie toch simpel. Diezelfde sfeer wilde ik op ‘Just One Kiss’. Zo zie je, hoe Kitty’s plan bij mij weer een nieuw idee creëert.”
Aan de bar
Kitty, Daisy & Lewis, die de bühne al met internationale sterren als Coldplay en Mark Ronson deelden, halen inspiratie uit alledaagse bezigheden. “Aan de bar krijg ik vaak goede ideeën,” zegt Lewis. “Ik schreef een keer een nummer in de kroeg, maar ik was dronken en kwam laat thuis. Toen ik ’s ochtends wakker werd, was ik de melodie kwijt.” Dan buldert Lewis het uit: “Moest ik weer een nieuwe schrijven.” Na een korte stilte vervolgt hij serieus: “Maar dan heb je wel weer een leuk thema voor een song. Toch? Dit werd ‘You’re So Fine’.”
Ook de albumtitel ‘Superscope’ vond Lewis in de kroeg. “Ik deed mee aan een quizje in een pub en één van de vragen ging over astronomie. Dat inspireerde mij meteen. Weet je, het woord ‘Superscope’ illustreert voor mij de brede spanwijdte en grote diversiteit van deze cd en van onze band. Volgens mij is dit best bijzonder, niet veel bands switchen zo makkelijk van sfeer. Het maakt live spelen ook een stuk spannender. Weet je, als je anderhalf uur op het podium staat en maar één stijl speelt, wordt het al snel saai.”
Kitty, Daisy & Lewis, maandag 13 november, 20.00 uur, Paard. Meer informatie: www.paard.nl en www.kittydaisyandlewis.com
| Foto: PR
Wilt u meer lezen over cultuur in Den Haag? Neem dan een bij DHC.