Oud-lasser helpt nieuw talent aan werk: ‘Willem laat mensen inzien dat ze iets kunnen’
Willem Verbruggen, gepensioneerd lasser van de HTM, leert mensen zonder werk de fijne kneepjes van zijn vak bij Vadercentrum Adam. En dat leidt regelmatig tot een baan.
Een lasapparaat brandt door het metaal, hamers slaan hard tegen het ijzer en een tafelpoot wordt doormidden gezaagd. Terwijl de werkgeluiden de werkplaats van Vadercentrum Adam in Laak vullen, beantwoordt Willem Verbruggen een vraag van een lascursist. De leerling wil weten hoe je dun metaal bewerkt. “Wanneer je bijvoorbeeld een metalen kast hebt die uit dun materiaal bestaat, test je eerst de las. Dan tik je het kastje met de punt van je lasapparaat aan. Als er een felle vlam ontstaat, weet je dat die goed is ingesteld. Anders start ie langzamer en minder soepel op. Daarvoor moet je kijken, maar vooral: luisteren. Pas bij een vloeiend lasgeluid werkt ie goed,” tipt de gepensioneerde lasser van de HTM.
Al acht jaar lang leert Verbruggen mensen zonder werk hier de fijne kneepjes van het vak, zodat zij met hun nieuwe competenties een baan kunnen vinden. “Een certificaat staat niet gelijk aan een officieel diploma. Daarom adviseer ik mijn cursisten altijd een proeflas te doen, zodat de werkgever ziet wat je kan. Al heel wat van hen kwamen op die manier aan werk,” vertelt Verbruggen enthousiast.
“Willem verbetert het leven van enorm veel cursisten,” stelt Bilal Sahin. Hij coördineert alle activiteiten bij het Vadercentrum. “Hij laat mensen inzien dat ze iets kunnen. En als ze het lassen goed doen, koppelt Willem de cursisten aan zijn contacten bij de HTM. Daaruit vloeien regelmatig banen voort,” aldus Sahin.
Tomatenplukker
Kortgeleden deed een Oekraïner mee aan de cursus. De man, die voor de oorlog is gevlucht, werkte op dat moment als tomatenplukker in de kassen. Verbruggen: “Ik vond het zonde dat hij daar werkte, want hij had een goed gevoel voor lassen. Dus we gingen hard aan de slag met z’n tweeën.” Vanwege het talent besloot Verbruggen hem meer te leren dan alleen lassen. “Ik leerde hem ook bouwtekeningen lezen, dat zou zijn kans op een baan nog groter maken. Maar de HTM-tekeningen die ik thuis had, waren te ingewikkeld. Toen ben ik naar een ander bedrijf gegaan om simpelere tekeningen op te vragen. Die kreeg ik, maar daar stonden geen vragen bij. Daarom heb ik ze er in het weekend zelf bij verzonnen,” lacht hij.
Zo'n lascursus kost normaliter duizenden euro's, hier is het gratis
Aanvankelijk ging de oud-lasser naar het Vadercentrum om een schildercursus te volgen. “Bilal kwam er vrij snel achter dat ik lasser ben geweest bij de HTM. Hij probeerde me direct te overtuigen dat ik die cursussen moest overnemen van de toenmalige docent. Dat wees ik in eerste instantie af. Ik was net met pensioen, daar had ik helemaal geen zin in,” legt Verbruggen uit. Maar na lang aandringen, overtuigde Sahin hem. En na één les was Verbruggen verliefd op het lesgeven. Hij zag wat voor kansen en mogelijkheden het de deelnemers gaf. “Wanneer iemand er feeling voor heeft en ik die persoon vervolgens aan de juiste mensen koppel, dan verandert dat echt diens leven.”
Buitentafel
In de werkplaats grappen de cursisten voortdurend met elkaar. “Op mijn leeftijd krijg je de mooiste jasjes,” zegt Jan Fritz over het lasjasje dat hem als gegoten zit. Hij last op maandagavond met zijn twee schoonzonen en een familievriend. “Je pakt ’m wel heel snel elke keer,” reageert schoonzoon Tim van Dijken.
Fritz’ andere schoonzoon Rob (liever geen achternaam) last momenteel een frame voor zijn toekomstige buitentafel. In het dagelijks leven is hij programmeur. Omdat hij een groot deel van zijn werkdag achter het bureau zit, werkt hij in zijn vrije tijd graag met zijn handen. “Wij zijn hobbyisten, maar normaal gesproken komen hier mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Dat is heel mooi. Zo’n lascursus kost normaliter duizenden euro’s. Hier leer je het gratis.”
Ondertussen is Verbruggen druk bezig met uitleggen. “Je moet oppassen voor krimp. Metaal krimpt altijd na het lassen, omdat je het snel heet maakt en dan weer laat afkoelen.” Cursist Van Dijken luistert geïnteresseerd: “Eigenlijk moet ik al die dingen opschrijven. Zoveel informatie kun je onmogelijk onthouden.”
