Column: Is de fatbike een aanjager voor integratie?
De fatbike leidt overal tot ongelukken en ergernis. Maar columnist Christiaan Weijts ziet in de ‘dikfiets’ ook een potentiële aanjager voor integratie.
Inmiddels herken ik het geluid. Het hijgende gezoem van de elektrische aandrijving en het suizen van de brede rubberbanden over het asfalt. Die specifieke combinatie maakt me meteen alert, vooral als ik op een zomerdag als vandaag door de duinen fiets.
Ik wijk al iets uit naar rechts, en er schiet inderdaad een fatbike langs. Een gastje van dertien of veertien, een vriendje achterop, telefoon in zijn hand. Ze blijken een racespel te doen. Eerst naar een hoog punt hier op het Cort van der Lindenpad, en dan omkeren, volle bak omlaag. En filmen natuurlijk, voor TikTok.
Je probeert om geen oude lul te zijn die klaagt over de jeugd, maar dit voertuig maakt dat wel heel lastig. Een week eerder was een vriendin van mijn dochter aangereden toen ze op een fietspad liep. Ambulance erbij. Verschillende botbreuken. Moest het schoolkamp van de brugklas missen. Vakantie deels in het water. Het had nog erger gekund en het is ook geregeld erger. Háár aanrijding – door, jawel, zo’n opgevoerde dikfiets – haalde niet eens de nieuwsberichten. De afgelopen weken ging het in onze regio al gruwelijk mis in Voorburg en op de Escamplaan.
Geen enkele instantie zou erover piekeren om hier een vergunning voor te geven
Terecht dat de gemeente Den Haag de oproep aan het kabinet om dat gevaarte aan banden te leggen medeondertekende. Minimumleeftijd, helmplicht, verbod op opvoersetjes. Als het er al doorkomt bij het kabinet van onze nieuwe Cort van der Linden, blijft het nog de vraag of het helpt en of het wel te handhaven is. Is de geest niet allang uit de fles?
Stel dat je nu zou aankloppen bij de overheid: mensen, ik heb een fantastisch concept, een fiets die precies hetzelfde kan als een brommer of scooter, en die geven we aan kids die precies in de leeftijd zitten dat ze a: gevoelig zijn voor de status van zo’n stoere dikfiets en b: hun hersenen nog niet voldoende ontwikkeld hebben om hun experimenteerdrift te temmen of gevaren in te schatten. En weet je wat, ze hoeven er geen helm bij op, mogen gewoon op het fietspad en kunnen allemaal met drie muisklikken vinden hoe je ze moeiteloos kunt opvoeren naar 50 kilometer per uur.
Geen enkele instantie zou erover piekeren om hier een vergunning voor te geven, maar de makers hebben hun marketing vol ingezet op de wettelijke lacunes van dit hybride voertuig.
Als de dikfiets als aanjager moet dienen van de integratie lijkt de remedie me erger dan de kwaal
Specifiek voor onze stad zit er nog een andere lastigheid aan. Mensen met een Turkse en Marokkaanse achtergrond fietsen niet graag. Zes jaar geleden schreef opiniemaker Lotfi El Hamidi al in NRC: ‘De fiets heeft geen diversiteitsprobleem; migranten hebben een fietsprobleem.’ Immers: ‘Fietsen is domweg geen stoere manier van verplaatsen.’
De fatbike rijdt precies dat statusgat dicht. Abdelkader Benali beschreef op nieuwsplatform De Kanttekening zelfs dat Marokkaanse meiden hierdoor ineens wél in Amsterdamse buurten als De Pijp, de ‘witte bastions van deze gesegregeerde stad’, komen. ‘Als ik nu al die meisjes op fatbikes zie dan zie ik vooral vrijgevochtenheid. Baas over eigen wielen.’
Onze nog veel sterker segregeerde stad doet er alles aan om bewoners met een migratieachtergrond in de Schilderswijk, Transvaal en Laak op het zadel te krijgen. Als de dikfiets als aanjager moet dienen van de integratie lijkt de remedie me erger dan de kwaal. Want wat voor fietsmores breng je die kids bij als je ze zo’n levensgevaarlijk voertuig geeft waarin elk detail maar één doel dient: jezelf dik maken, maling hebben aan de anderen. Nee, laten we vol inzetten op het verbeteren van het imago van de oer-Hollandse fiets.
En laat de politie intussen maar bij alle scholen gaan staan met rollerbanken, en de boetes doorsturen naar de ouders.
