Column Casper Postmaa – Afscheid
Oud-hoofdredacteur Casper Postmaa stopt als columnist. In zijn laatste column neemt hij afscheid en blikt hij vooruit.
Helga Ruebsamen (1934-2016) belde mij een paar jaar voor haar dood op met een verzoek en een advies. De Haagse schrijver, onder meer bekend van boeken als ‘Het lied en de waarheid’ en ‘Op Scheveningen’, had al lang niet meer gepubliceerd maar wilde in Den Haag Centraal, waarvan ik toen nog hoofdredacteur was, terugkeren naar het metier waarmee zij ooit was begonnen, de journalistiek. Wat ze voor ogen had, was een serie verhalen over kleurrijke Haagse journalisten uit de jaren vijftig. Ze noemde een paar namen, ik kende slechts een enkeling. Toen ze klaar was met haar opsomming legde ik voorzichtig uit wat ik van het idee vond. Schrijven over alcoholische reporters die geen sterveling nog kent, wie zit daarop te wachten?
Langzaam vervagen
Maar, bedacht ik me later, tegen verhalen van Helga Ruebsamen zeg je geen nee, dus vroeg ik haar aan de slag te gaan. Die stukken kwamen er nooit, ook toen zij later een ander voorstel deed waar ik meteen enthousiast op reageerde, bleef het stil. We ontmoetten elkaar daarna nog wel, maar we hadden het niet meer over nieuwe verhalen, het ging vooral over die oude kanonnen van de Haagse journalistiek. Na haar dood bleef dat onderwerp me bezighouden, al die namen die ooit wat hadden betekend maar allang uit het collectieve geheugen waren verbannen. Zo zou het met mij ook gaan, stelde ik zonder weemoed vast, want vergetelheid is ook iets moois. Langzaam vervagen, samen met oude vrienden oplossen in de tijd tot uiteindelijk niemand je nog mist. Voor mij zullen anderen in de plaats komen die ook decennialang in de waan zullen leven dat hun plaats op het podium een soort van God gegeven recht is. Totdat ze op een dag jonge collega’s vol ongeduld in de coulissen zien staan, klaar om toe te slaan.
Helga Ruebsamen. | Foto: Serge Ligtenberg
Voordat u denkt dat ik mijn kist al heb besteld, kan ik u geruststellen (of juist niet), de echte eeuwigheid stel ik nog even uit, maar er verandert wel iets. Ik keer weer terug naar Helga Ruebsamen, want zij had een verzoek én een advies. Zij vond dat ik met de journalistiek moest stoppen om boeken te gaan schrijven. Ik zag dat niet zo zitten, dag in, dag uit alleen in mijn werkkamer zitten tikken. Journalistiek is meer van het echte leven en van de straat, op mijn manier houd ik daar van. Maar nu heeft de twijfel toegeslagen. Na al die columns die ik sinds het begin van mijn journalistieke loopbaan schreef, is het nu in elke betekenis van het woord mooi geweest. Nog wel af en toe een stuk, maar geen columns meer. Ik ga nu doen wat Helga mij opdroeg: een boek schrijven dat anders is dan die ik voorheen schreef, op de rand van werkelijkheid en fictie. Over de intrigerende gebeurtenissen die zich in ons oude huis afspeelden. Te beginnen met de nacht dat de muren begonnen te spreken. Schor als een papegaai, in het Duits.
Naschrift
Een afscheid stemt altijd weemoedig, zo ook dit keer. Maar gelukkig is er wel perspectief. Casper blijft voor DHC schrijven, ‘af en toe’. En er komt een boek; we kijken ernaar uit. Nu past hier een woord van dank voor de vele interessante en altijd mooi geschreven columns van zijn hand in de krant en op deze site.
Herman Rosenberg, hoofdredacteur
