Kunstenaar Alex Farrar gebruikt zweet en geamputeerde stronken voor schilderijen
Alex Farrar gebruikt een wel heel bijzonder middel voor zijn schilderijen: zweet. Het werk van de Britse kunstenaar is te zien in galerie Dürst Britt & Mayhew.
Zweet wekt weinig positieve associaties op. We willen er het liefst zo weinig mogelijk mee te maken hebben. We gaan het te lijf met krachtige rollers of verfrissende sprays. Ondanks die verwoede pogingen is het de schaamte die overheerst als een transpiratievlek plotseling tevoorschijn komt of de zweetlucht zijn kop opsteekt. Gezien onze onprettige relatie met zweet is het verrassend dat kunstenaar Alex Farrar (1986) dit lichaamsvocht zo’n prominente plek geeft in zijn tentoonstelling.
Lichaamsvloeistoffen hebben wel meer moderne kunstenaars gefascineerd. Popart-grootheid Andy Warhol maakte ‘Piss Paintings’. Verder schilderde de controversiële kunstenaar Andres Serrano met bloed en sperma. Zweet is naar verhouding een minder provocerende substantie en Alex Farrar gebruikt die op subtiele wijze in zijn werk.
Hij liet voor zijn reeks ‘Night Sweat Paintings’ de slaaphouding van verschillende mensen vastleggen op doek in een siliconenemulsie die een zweetafdruk achterlaat. Op de schilderijen zie je vormen die iets weg hebben van vreemde lichaamsposes. Ze neigen naar het abstracte, maar ze prikkelen de geest. Want hoe zit het nou met die arm en dat been? En in welke bochten heeft dat lijf zich gewrongen om zo op het doek te rusten?
Zwoegen en nagelbijten
De titels van de ‘Sweat Paintings’ laveren tussen spanning en bedaardheid: ‘Angst’, ‘Reverie’, ‘Lucid’. Voor Farrar, die aan de Gerrit Rietveld Academie studeerde en in Nederland werkt, is het lichaam een speelveld van tegengestelde krachten. Dat uit zich ook in de andere werken op de tentoonstelling. Zo heeft hij op uitvergrote pagina’s van wetenschappelijke en filosofische boeken de profielen van gezichten geschilderd en kunstmatige nagelresten geplakt.
Farrar liet de slaaphouding vastleggen op doek in een siliconenemulsie die een zweetafdruk achterlaat.
De teksten gaan over ‘body management’ en neurotische aandoeningen zoals nagelbijten. Over strenge fitnessregimes en hoe wij zwoegen om het perfecte lijf te krijgen. Geheimzinniger zijn de kleine stronkjes van nog geen 25 centimeter hoog. Deze staan door de ruimte verspreid. Deze bronzen geamputeerde boompjes hebben iets treurigs. Het zijn kleine monumenten van afgekapte vitaliteit en gestokte groei.
Alex Farrar bij Dürst Britt & Mayhew, expositieoverzicht. | Foto: Sonia Mangiapane
Dit staat in contrast met de schone slapers, die in alle rust op canvaslinnen zweten zonder zorgen. Je vermoedt dat Alex Farrar hier een alternatief ziet voor al die regels van bovenaf die het lichaam teisteren en in een rigide keurslijf persen. Geen wonder dat het lichaam in ruststand zijn eigen gang gaat en vrij wil transpireren. Voor één keer zijn zweetvlekken eens niet gehuld in schaamte, maar worden ze op deze tentoonstelling op het voetstuk geplaatst als een krachtig en onmiskenbaar teken van leven.
Alex Farrar, ‘Ecstatic, darkling with lofty, fumble/Reverie, angst, bumble and grumble/Lucid, limned with Rubin’s cornice and fifteen-odd semblable stumps’, t/m zondag 31 maart 2019, Dürst Britt & Mayhew (Van Limburg Stirumstraat 47). Meer informatie: www.durstbrittmayhew.com
Door George Vermij
Dit artikel wordt u gratis aangeboden. Wilt u meer lezen over cultuur in de Haagse regio? Neem dan een abonnement op DHC.
