Visimperium Roeleveld blijft groeien: ‘We zijn sterk in mensen aan ons binden’
Met de naderende heropening van Lemongrass heeft visfamilie Roeleveld in korte tijd een bescheiden restaurant-imperium opgebouwd.
Sinds de eerste visspeciaalzaak in 2015 is het hard gegaan voor de familie Roeleveld. Een jaar later kwam er een tweede restaurant bij, weer twee jaar later nog een. Inmiddels staat de teller van de ‘Vigo Family’ op vijf restaurants en bars, een afhaalzaak, een bezorgzaak en een cateringservice. De jongste aanwinst is Lemongrass, dat na een renovatie komend weekeinde de heropening viert.
Bij Lemongrass is alles nieuw, zegt eigenaar Cor Roeleveld aan tafel in een schaduwrijk hoekje van de zaak. “Het was redelijk gedateerd, terwijl je in de hele horeca ziet dat interieur heel belangrijk is, steeds hoogwaardiger wordt.” Dus kwamen er een akoestisch plafond en een nieuwe bar, en werd de oorspronkelijke vloer hersteld en kreeg alles een ‘likje verf’. Aan de zijkant van de eetzaal prijkt een grote, strakke glazen wijnkast. “De eyecatcher.”
Je moet tegelijkertijd een beetje uitdagend blijven, een beetje vernieuwend zijn
Stenen en hout moeten de zaak een warme uitstraling geven, legt Roeleveld uit. “Zodat de mensen die al kwamen zich thuis voelen, maar ook een jonger publiek hiernaartoe wil. Dat was eigenlijk eerst niet zo.” Het menu is eveneens een mengelmoes van traditie en vernieuwing. De nieuwe kaart is nog niet af, maar bevat voornamelijk klassieke Franse gerechten. “Vrij toegankelijk, mensen houden van wat ze kennen. Maar je moet tegelijkertijd een beetje uitdagend blijven, een beetje vernieuwend zijn. Dat gaan we hier doen door niet alleen à la carte te serveren, maar ook wekelijkse menu’s met hier en daar wat spannende dingetjes.”
Ketenvorming
Ondernemers met meerdere zaken en het oprukken van ketens zijn onmiskenbare trends in de horeca. Met de almaar stijgende kosten (huur, personeel en inkoop, bijvoorbeeld) is het gunstiger om meerdere restaurants in de portefeuille te hebben. Dat biedt schaalvoordelen (lagere inkoopprijzen, uitwisseling van personeel) en maakt risicospreiding mogelijk. Dat laatste ondervindt Roeleveld momenteel. “Sinds gecommuniceerd is dat de weg dicht is (vanwege de NAVO-top, red.) draait The Old Jazz (Aert van der Goesstraat) best wel slecht. Dan helpt het als je meerdere zaken hebt en op elkaar terug kunt vallen.”
Maar ondanks het uitdijende aantal restaurants is groei geen doel op zich, zegt hij beslist. “De reden was telkens dat personeel mee wilde groeien.” Hij wijst de eetzaal in. “Die twee jongens waren eerst bedrijfsleiders bij twee andere zaken, nu zijn ze hier mede-eigenaar.” Daarin zit dan ook de kracht van de Vigo Family, meent de eigenaar. “We zijn sterk in mensen aan ons binden door normaal te doen: afspraken nakomen, op tijd betalen. En als je goed je werk doet, kunnen we samen doorgroeien.”
Tonijn komt van zo ver weg, het liefst zouden we ermee stoppen
Wie vis zegt in Den Haag, zegt Simonis. Maar door de groei van de afgelopen jaren is Roeleveld inmiddels minstens zo groot. Tussen de twee bedrijven heerst ‘gezonde rivaliteit’, zegt Roeleveld. Toen DHC-columnist Christiaan Weijts begin dit jaar schreef dat Simonis met zijn dreigement te vertrekken uit de stad (vanwege de zero-emissiezone) zijn imago als Haagse icoon uitbuitte, kon dat op een ‘like’ rekenen van Roeleveld. “Een speldenprikje,” glimlacht hij nu. “Maar over die andere visfamilie praat ik liever niet. Er is gezonde concurrentie, laat ik het zo zeggen.”
Noordzeevis
Met het hebben van meerdere (vis)restaurants komt een zekere mate van verantwoordelijkheid. Hoewel de Noordzee vol zit met allerlei heerlijks, eten Nederlanders liever vis uit andere zeeën, zoals zalm en tonijn. Hartstikke zonde, zegt Roeleveld. “We voeren die discussie iedere drie maanden: tonijn komt van zo ver weg, het liefst zouden we ermee stoppen.”
Als je als ‘special’ een mooie barracuda uit Indonesië hebt, dan gaat die twee keer zo hard als een stukje wijting
Maar in de praktijk is dat lastig. Ze promoten wel Noordzeevis; dat hoort er ook bij als visrestaurant, vindt Roeleveld. Tong en kabeljauw stonden al langer op de kaart, pieterman en makreel zijn daar onlangs aan toegevoegd. “En met de vangst van de dag uit de Noordzee doen we vaak iets leuks. Maar als je als ‘special’ een mooie barracuda uit Indonesië hebt, dan gaat die twee keer zo hard als een stukje wijting. Als het niet verkocht wordt, houdt het op.” Daar komt bij dat de kwaliteit van Noordzeevis over het algemeen sneller achteruitgaat, aldus Roeleveld, en dat sommige vissen een stuk bewerkelijker zijn voor de koks.
Dan rinkelt de telefoon. Hoelang duurt het interview nog? Een laatste vraag. Waar eindigt het voor Roeleveld? “Tja, waar houdt het op? Als het leven ophoudt. Ondernemen zit bij onze familie in het bloed, ik zie mezelf nooit hiermee stoppen. Eerst maar eens zorgen dat het hier heel goed gaat draaien.”
De redactie biedt u dit verhaal gratis aan. Meer Haagse verhalen? Neem een (proef)abonnement op weekkrant Den Haag Centraal. Elke donderdag in de bus. De krant is ook verkrijgbaar bij onze verkooppunten.
