Ode aan trouwe koffiedrinkers van Florencia
Met haar analoge camera maakte Sophie Daalman een portrettenserie van de vaste gasten van koffie- en ijssalon Florencia. Als eindexamenopdracht, maar ook als eerbetoon. “Dankzij hen heeft deze plek nog steeds bestaansrecht.”
Sophie Daalman, vierdejaars fotografiestudente aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK), herkende iets van thuis toen ze voor het eerst de koffie- en ijssalon van de Italiaanse familie Talamini binnenstapte. De 24-jarige blondine, geboren in De Rijp – een dorpje boven Zaandam – proefde aan de Torenstraat het leven van alledag.
Sophie Daalman
“Als je hier met iemand in gesprek raakt, vraagt diegene of je misschien zin hebt in een bakkie.” Bijzonder vond ze dat. “In de stad zie je vaak dat mensen langs elkaar heen leven. Bij de Coffeecompany bijvoorbeeld verschuilen mensen zich uren achter hun laptops, iedereen is daar met zichzelf bezig. Bij Florencia leest men nog de krant. Niemand kijkt hier op z’n mobieltje. En men zegt elkaar gedag.”
Haagse Kopjes
Toen Daalman als eindexamenopdracht een expositieplek moest vinden, wist ze meteen: dat wordt Florencia. De Talamini’s zagen zo’n portrettenserie, ‘Haagse Kopjes’, ook wel zitten. Haar foto’s zijn een bedankje aan de koffie- en ijsliefhebbers die hier al jaren komen. “Dankzij hen heeft Florencia nog steeds bestaansrecht.”
Als je hier met iemand in gesprek raakt, vraagt diegene of je misschien zin hebt in een bakkie.
Met haar Mamiya RB67, een grote, analoge camera, toog Daalman naar de ijssalon die wijlen Eduardo Talamini in de jaren dertig opende. Midden in de zaak zette ze haar camera demonstratief op statief neer.
“Zodat iedereen kon zien dat ik fotograaf ben. Dat brak het ijs. Ook voor mij. Ik vind het best spannend om mensen te benaderen. Een ander voordeel van een analoge camera is dat je je tijd voor een persoon moet nemen. Dat is anders dan met een digitale camera. Dan ben je zo klaar. Analoge fotografie vergt meer concentratie. Het vertraagt het werkproces, dat past goed bij me.”
Koffie
Daalman sprak met twintig mensen, onder wie kunstschilder Jaap en voormalige kapper Wilfried. Beiden komen al meer dan veertig jaar bij Florencia. Jaap minstens vier keer per week. Voor een kop koffie en voor de gezelligheid.
Jaap.
“Florencia is een soort krant, iedereen is hier op de hoogte van de laatste nieuwtjes.” Wilfried beaamt dat. ‘Het is hier net een clubhuis. Ik loop hier altijd wel een bekende tegen het lijf.”
Op een middag schoven de broers Ton en Rob bij hem aan. ‘Gaan jullie eens op de foto voor dat meisje,’ zei hij wijzend naar de KABK-studente. De broers, net als Daalman Harley Davidson-fans, vertelden dat ze vroeger hun voertuig volgooiden bij het benzinestation op het plein voor Florencia. Daarna namen ze altijd een bakkie. Het station is inmiddels verdwenen, maar de broers komen nog altijd op de motor.
Rob.
Florencia
Het kleurrijke duo Jim en Ilona woont om de hoek bij Florencia. Daalman: “Zestig jaar geleden nam de tante van Jim hem voor het eerst hiernaartoe voor een ijsje. Nu haalt hij elke dag koffie, want Ilona en hij hebben geen eigen koffiezetapparaat. Zelfs als ze visite hebben, vragen ze na het eten: ‘Koffie?’ Dan halen ze snel een dienblad vol kopjes, die ze de dag erna weer terugbrengen.”
Jim en Ilona (met hun beagles).
Het stel hoopt dat Florencia nooit in de reisgids ‘Lonely Planet’ terechtkomt. Al die snelle toeristen. Dat zou zonde zijn. Een toeristentrekpleister hoeft het van Daalman ook niet te worden, maar wat meer klandizie zou geen kwaad kunnen.
“De mensen die er nu komen, zijn meestal op leeftijd. Zij maken zich zorgen over de toekomst van Florencia. Terwijl het ook echt een plek voor studenten van de kunstacademie zou zijn. Er komen interessante types en bovendien: de koffie kost hier maar een euro.”
Foto’s: Sophie Daalman
Sophie Daalman, portrettenserie ‘Haagse Kopjes’, nu te zien in Florencia, Torenstraat 55. Binnenkort ook op haar website: www.sophiedaalman.com
