Columnist Jan D. Swart ergert zich aan mijnoverheid.nl
Ik ontving deze week een dwangbevel in naam van de koning omdat mijnoverheid.nl een tijdje niet op mijn netvlies had gestaan.
Elke Nederlander vanaf veertien jaar blijkt een persoonlijke berichtenbox te hebben op deze site. Ook dementen.
Het is een digitale rijksgarage waar in mijn geval alleen de fiscus van Zeeland zijn aanslagen dumpt. Die van hier krijg ik nog per brief. Het ging om een WOZ’tje van een kampeerhuisje waar ik me af en toe gebarricadeerd verschuil als mijn vrouw vervelende opvliegers heeft. De boete was 79 euro en ik kreeg twee dagen de tijd om de ravage te herstellen.
Twee dagen!
Ik kon er dus niet eens over nadenken, want in de slotzin dreigden ze bij verzuim beslag te leggen op mijn eigendommen. Nazi’s. Ik kijk ineens heel anders tegen Zeeuwen aan. Om in mijnoverheid.nl te komen moet je een DigiD hebben.
Een wat?
Een DigiD.
Dat is een schimmige digitale identiteit.
Had ik die wel?
Koortsachtig overleg thuis van de totale veiligheidsraad, die het familiebezit in rook zag opgaan. En verdomd, een jaar terug hadden de kinderen zo’n Radio Oranjecode voor me aangemaakt, maar er nooit bij verteld dat het verstandig was om die ook daadwerkelijk te gebruiken. Ik ben half digibeet.
Nu schijnt het zo te zijn dat als er een privébericht in die maffiasite verschijnt, dat je daarvan per mail een seintje krijgt. Nooit gehad. KPN gooide me uit planet.nl en gaf me een kpnmail.nl. Ook nooit om gevraagd. Flikkers. Ze doen maar.
Ik was dus für das Reich onbereikbaar. Daar had Zeeland geen boodschap aan. Ze stuurden Willem-Alexander op me af. Als het om een lekkere boete gaat, kunnen die Zeeuwen blijkbaar dus wel een brief sturen. Godzijdank was ik thuis. Je zal toch maar net toevallig op Sint Maarten met vakantie zijn. Dan roven ze in Nederland je huis leeg op het moment dat de inwoners van dat tragische eiland je koffers uit je handen staan te rukken.
Mijnoverheid.nl
Arme zielen die van het bestaan niet eens afweten en nog nooit van een DigiD hebben gehoord.
Ik heb die 79 euro teruggevraagd. Moest per brief. Nu wel. Ook zo krom. Gelukkig stond wel de naam erbij van de invorderingsambtenaar. Als hij niet aftikt, laat ik het u weten. Misschien heeft hij Facebook. Niemand in Nederland is meer anoniem. Ook mijn volstrekt demente 90-jarige schoonmoeder niet. God mag weten wat er bij haar allemaal op die Koninkrijksite staat. Misschien wel de naam van de voltooidlevenpil.
Meer columns van Jan D. Swart lezen? Neem dan een abonnement op DHC.
