Claudine en Claudette, twee kritische oude Haagse dames

‘Ik ga nooit meer met jou uit eten’

Door

Door Annerieke Simeone

Met ietwat opgetrokken wenkbrauwen staat de commerciële man van DHC in de deuropening van de redactie. “Annerieke, er staan twee dames beneden voor je, ze zeggen dat ze Claudine en Claudette heten.” Zijn vertwijfelde stem verraadt zijn gedachte: zijn dat hun echte namen? In een gesprek met Saskia Mees (62) en Isabella Chapel (49) over Claudine en Claudette is het soms ook lastig te zeggen wie je nu daadwerkelijk voor je hebt: de voormalige Appel-actrices of hun alter-ego’s: twee chique oude Haagse dames, opgegroeid in Indonesië, die op elkaar zijn aangewezen, maar dat niet durven toe te geven. Ze ergeren zich aan alles en soms ook aan elkaar. “Ik ben dus twee keer getrouwd geweest,” zegt Chapel midden in het gesprek. Mees: “Welnee, je was drie keer getrouwd.” Chapel: “Nee, twee keer.” Mees: “Die andere ben je vergeten.”

Mees en Chapel spelen de vrouwelijke personages achter de ramen van Pulchri Studio waar Claudette woont. Tussen de bomen, naast de kunstgalerie, zien de toeschouwers hen achter de ramen, hun gesprekken afluisterend via een koptelefoon.

Seksualiteit
Claudine, de jongste zus van bijna 74, heeft in haar leven veel bekijks gehad van mannen, maar sinds haar heupoperatie is de seksualiteit verdwenen. Chapel: “Omdat ze niet meer met haar lijf kan ontvangen, denkt ze dat niemand haar meer zal aanraken. Ik kan me dat best voorstellen. Misschien hoeft de seks op den duur niet meer, maar het verlangen naar intimiteit blijft.” Mees speelt Claudette. Een grijze dame van 85 jaar oud, die de verschrikkingen van de oorlog in Indië heeft meegemaakt. Thuis was het ook geen pretje: een moeder die de ellende wegdronk, een vader die de ene na de andere seksuele escapade had. “Claudette was altijd de verstandigste van de twee, en kon haar zusje in het gareel houden. Maar toen Claudine voor haar heup moest revalideren en niet meer op bezoek kon komen, ging het mis. Claudette is een beetje in de war, ook al zal ze dat nooit toegeven.”

De vraag of de actrices het leuk hadden gevonden als Claudine en Claudette hun tantes waren, vinden ze lastig te beantwoorden. Chapel: “We spelen deels onszelf, vooral eigenschappen die je liever niet erkent, komen nu naar boven drijven. Snel reageren, een kort lontje, niet om hulp durven vragen. Dat heeft Claudine ook.” Mees knikt. “Ik ben net als Claudette vergeetachtig en chaotisch, daarom ligt alles in mijn werkkamer op dezelfde plek. En daarom houd ik ook zo van zuurkoolsap, dan schrik ik weer wakker. Ik heb altijd een fles in de auto liggen. Weet je wat ik ook ben? Superkritisch naar mijn omgeving. Aus (Greidanus, haar man, red.) wil daarom ook liever niet met me uit eten.” Chapel interrumpeert: “Nou, ik ook niet hoor, de laatste keren waren vreselijk. Dan vraagt zo’n jongen: smaakte het? En dan zegt Mees: Ja, maar… en dan komt er een hele riedel. En nu niet zo kijken als Claudette, Mees, zo van, je kletst maar wat.”

Pruiken
De actrices verzonnen het concept tijdens de elf uur durende voorstelling Herakles, een regie van Aus Greidanus voor Toneelgroep De Appel. Chapel: “Mees en ik speelden godinnen en stonden elke dag tien minuten bij de techniek te wachten voordat we weer op mochten. Die tijd gebruikten we om te fantaseren over de buren die we bespiedden in de tuin. Mees: “We zagen dat de vrouw weinig haar had, misschien duidde dat wel op een ziekte en droeg ze daarom van die malle pruiken.” Chapel: “Ja, en de hondenmand lag bij de vuilnis, misschien was het beest wel opgegeten. Mees: “En dan zagen we de man opeens achter een computer zitten. Dan bedachten we dat hij zich alleen voelde en misschien wel les kreeg van een leuke vrouw waar hij verliefd op werd.”

De fantasieën gingen van kwaad tot erger. “We zijn twee muziekinstrumenten die elkaar aanvullen,” aldus Chapel. Op den duur hadden de dames genoeg stof voor een hele voorstelling en legden het idee voor aan Appel-leiders Aus Greidanus en Gerrit Dijkstra. Die laatste zei: laten we ermee de stad intrekken. Zo kwamen de dames bij Pulchri terecht. Na een succesvolle serie in 2014 en 2015, was er een tussenstop, omdat De Appel na de subsidiestop uit elkaar viel. Maar de actrices wilden door met Claudine en Claudette en dienden een aanvraag voor een projectsubsidie in. De gemeente reageerde positief: ‘de kwaliteit van beide actrices staat niet ter discussie’. Chapel, trots: “De commissie schreef ook dat ze ons graag de mogelijkheid boden om ons steviger te wortelen in het Haagse culturele veld.”

Dit jaar treden Chapel en Mees ook buiten Den Haag op. Ze willen naar festivals zoals Noorderzon, de Karavaan en Oerol. “Ben je weleens op Oerol geweest?”, vraagt Mees. “Is leuk hoor.” “Nou,” zegt Chapel, “het kan ook vreselijk zijn, hoor. Die drukte. En alleen maar lesbo’s op dat eiland hè.” “Oh ja,” zegt Mees bevestigend. “Die heb je daar.” Chapel gaat verder: “En die lesbo’s zitten met zulke dikke reten en bergschoenen aan op een tandem.” Mees giert het uit van het lachen. “Oh, wat vreselijk.” Ze kunnen het niet laten. Even zijn ze weer Claudine en Claudette.

Saskia Mees (links) en Isabella Chapel als Claudine en Claudette. | Foto: Leo van Velzen

Claudine & Claudette 2.0, t/m 30 september, 18.00 uur, t/o Pulchri,  Lange Voorhout 15.

Meer informatie: www.claudineclaudette.nl

 

Dit artikel wordt u gratis aangeboden. Meer lezen over cultuur in Den Haag? Neem dan een abonnement bij DHC.

Bekijk meer van